در روزهایی که سایه شوم جنگ بر این مرز و بوم سایه افکند و بیم از دست رفتن مال و جان خود و عزیزانمان وجود داشت، گاهی یک حرف می تواند اثرات مخرب تری از یک موشک و بمب از خود برجای بگذارد.

با نگاهی به کارنامه اجتماعی و سیاسی ورزش ایران مشهود است، در مقاطع زمانی که جامعه دچار چالش شده، ورزش پا به میدان حمایت گذاشته و به میزان قابل توجهی اثرگذار بوده است.

کریس کاونتری پس از روی کار آمدن ترامپ به ریاست کمیته بین المللی المپیک رسید. در زمان انتصاب وی گفتیم که کار سختی در پیش دارد؛ زیرا ترامپ سیاست هایی دارد که پیش بینی می شود آنها اعمال شوند و دشواری هایی برای ورزش قهرمانی، جام جهانی ۲۰۲۶ و المپیک ۲۰۲۸ لس آنجلس درست کند. همچنین پیشتر نوشته ام که وزارت ورزش و جوانان و نهادهای ورزشی ما اقدامات پیشگیرانه ای برای این موارد داشته باشد.

چهل روز از صبوری و بی صبری دکتر نوروزی گذشت. چهل روز با آرامش و سرگشتگی سرکردن. پارادوکس زندگی را می بینید که چه بر سر آدمی می‌آورد.

ورزش در جهانِ پیش‌گام و توسعه‌یافته ثابت کرده که دارای شبکه‌ی آثار وسیع، انرژی و ظرفیت‌ سازنده‌ای است و می‌تواند به رشد و توسعه دیگر نهادهای اجتماعی کمک نماید. 

در سال‌های اخیر هر گاه خبر و حاشیه‌ای پیرامون ورزش پدیدار می‌شود، نام سید احسان قاضی زاده هاشمی نماینده فریمان، سرخس، احمدآباد و رضویه به گوش می‌خورد و در اکثر این اتفاقات نیز جامعه ورزش دل خوشی از حضور ایشان نداشته است. مواضع آتشین جناب نماینده نیز بیشتر جنبه نمایشی دارند تا اثرگذاری و یا ثمربخشی.

شده ایم مشتی تبرزن که تبرهای خود را پنهان کرده و در انتظار درختی هستیم تا بیافتد. آنگاه هست که تبرها بیرون می آید و هر کسی تلاش می کند تا زخم بیشتری بر درخت افتاده بزند. جالب آنجاست که می زنیم و درس اخلاق می دهیم. بعد از تبرزدن ها و تخلیه روحی و روانی سلاح ها را کنار می گذاریم و همه معلم اخلاق می شویم و فرمان برخورد با ناهنجاری ها را صادر می کنیم. گویی ما قدیسانی هستیم که نه تنها کاملا پاکیزه زیسته ایم بلکه رسالت عظیم پاکسازی جامعه را نیز بر عهده داریم، آن هم بدون آنکه نظری به خود کنیم ناگهان پس از اتفاقی که در کره جنوبی برای ورزشکاران ما پیش آمد، عقده هایمان گشوده شد و خنجرهای پنهان از غلاف بیرون آمدند و هر چه خوانستند با دشنه و دشنام به جان ورزش و ورزشکار کشور افتادند.

کلان مفهوم تجاوز، یک معضل اجتماعی کثیرالشاکی است که به مساله‌ای مورد توجه همگان تبدیل شده است. این پدیده که اغلب با تلخ‌کامی عمومی همراه می‌شود، انواع مختلفی دارد که هر یک از اشکال آن عوارض و پیامدهای متفاوتی بر جسم و روان افراد ، هنجارهای جامعه و بنیان نهادهایی چون خانواده‌ می‌گذارد.

بر کسی پوشیده نیست که فوتبال ایران به پاشنه آشیل و محل بریز و به پاش ‌پول‌هایی تبدیل شده که سهم مردم و شهرهای ایران است. پول‌های سنگینی که جابه‌جا می‌شوند و اعداد مطرح‌شده می‌تواند چهره یک شهر را تغییر بدهد و خانواده‌های زیادی را به آینده امیدوار کند اما صرف رشته‌ای می‌شود که نه در رده ملی حرفی برای گفتن دارد و نه در رده باشگاهی موفقیتی کسب می‌کند.

در سال‌های اخیر و در جلسات وزارت ورزش با فدراسیون‌ها بر پوشش بیمه ورزشی و اهمیت این موضوع در جهت تخصیص بودجه و اعتبار به رشته‌ها تأکید شده است. فدراسیون پزشکی ورزشی نیز متولی این کار است و به‌تازگی لیست ورزشکاران بیمه‌شده فدراسیون‌ها را اعلام کرد. فهرستی که نشان می‌دهد برخی از روسای فدراسیون‌ها پرمدعا هستند اما نه در جدول مدالی نقشی ایفا می کنند و نه جمعیتی قابل‌اعتنا در اختیار دارند.