در یادداشت کوتاه هفته گذشته با عنوان وقتی همه طلبکاریم از یک مشکل اجتماعی فرهنگی سخن به میان آوردیم که دامن ورزش ما را نیز گرفته است. در این نوبت قصد دارم به نکته دیگری اشاره کنم و آن بی تفاوتی همه ما است    .

روزگاری بود که همه ما خود را وامدار کشور و مردم می‌دانستیم و برای خدمت از هیچ کاری فروگذاری نمی‌کردیم. شاید تاریخ به یاد نداشته باشد آن‌همه ایثار و گذشت و فداکاری را، آن هم بدون هیچ منتی. هر چه بیشتر خدمت می‌کردیم بیشتر خود را بدهکار می دانستیم وکمترین توقعی هم نداشتیم. اما بدون تعارف باید گفت شده‌ایم جماعتی طلبکار.

داوری اردکانی در مصاحبه‌ای گفته بود: «ورزش مناسبت تاریخی با جوانمردی دارد و به این جهت توقع این است که ورزشکاران جوانمرد و اخلاقی باشند، ولی ورزش حرفه‌ای چندان با جوانمردی نمی‌سازد و از این حیث با بقیه کسب و کارها تفاوت ندارد و چنانکه گفته شد اگر هم گاهی در جایی در ورزش آثار جوانمردی می‌بینید شاید بیشتر باید آن را به اخلاق ورزشکار باید مربوط دانست.» این قول از فیلسوفی برجسته که یک تنه سبب شد توجهات فلسفی در داخل کشور به اخلاق پهلوانی معطوف شود، بخش بزرگی از مسئله را به کوتاه‌ترین وجه ممکن بیان کرده است. من پیشتر در مورد اخلاق پهلوانی و لزوم دست برداشتن از آن نوشته بودم، اما اکنون می‌خواهم از وجهی دیگر به آن بپردازم، یعنی از منظر تقابل سنت و تجدد.

پس از تعیین و تشکیل کابینه دولت چهاردهم موضوعاتی چون کادرسازی، ورود مدیران جوان و تربیت نسل جدید مدیران در ادبیات دولتمردان دیده می‌شود.قلمرو ورزش هم شاهد ورود ادبیات و گزاره‌های مشابه است و این مباحث که ذیل حکمرانی آینده‌نگر قرار دارد، از زبان مسئولان ارشد ورزش به گوش می‌رسد. 

هر نوبتی که رئیس فدراسیون کشتی برنامه ای داشته، نشست خبری برگزاری کرده و یا مصاحبه‌ای را با صداوسیما انجام داده، حاشیه ای بر پیکر این رشته پرمخاطب وارد شده که به سهولت قابل جبران و دفاع نبوده است.

🔺عجب مردمانی داریم،بلا نسبت از قوم کوفی بدتر، با یک غوره سردیشان می شود و با یک مویز گرمی...درباره همه چیز نظر می دهند، بدون اینکه لحظه ای تامل کنند و بگویند نمی دانم.