اگر کمی به عقب برگردیم خواهیم دید که به‌ویژه در یک سال اخیر بدمینتون ایران سیری صعودی داشته و اتفاقات خوبی در این عرصه رقم خورده است. در حقیقت اینطور به نظر می‌رسد که بدمینتون به خوبی توانسته خود را از ورزش‌های در حاشیه جدا کرده و به رشته‌ای مهم برای ایران بدل شود که موفقیت‌های داخلی و بین‌المللی قابل توجهی کسب کرده است. به صورت دقیق از جام بین‌المللی فجر و کاسپین که چندی پیش برگزار شد تا به امروز سلسله‌ای از اتفاقات خوب در بدمینتون افتاده که نوید موفقیت‌های بیشتر در عرصه‌های جهانی را می‌دهد. اما جدیدترین خبر در حوزه بدمینتون عضویت ثریا آقایی بدمینتون باز ایرانی در کمیسیون ورزشکاران کمیته بین‌الملی المپیک بود.

تا ده سال پیش اگر در ورزش ایران فردی از مقایسه ایران و ازبکستان سخن می‌گفت، امری بیهوده به نظر می‌رسید. اما اکنون از ورزش ازبکستان فاصله محسوسی گرفته‌ایم و در تمامی رویدادها از المپیک گرفته تا بازی‌های آسیایی ، کشورهای اسلامی، پارالمپیک و حتی پاراآسیایی جوانان از آنان عقب‌مانده‌ایم.

در ادبیات مدیریت اصطلاحی وجود دارد که بیان‌گر سکون و بی عملی و انفعال است.پدیده «ماهی مرده» یا Dead Fish Issue در مدیریت به وضعیتی اشاره دارد که در آن یک مشکل شناخته‌شده و آزاردهنده در محیط وجود دارد، اما هیچ‌کس حاضر نیست درباره آن صحبت جدی کند یا اقدام عملی برای حل آن انجام دهد.

در ششم شهریورماه 1401 جامعه ورزش تصور روشنی از آینده کمیته ملی المپیک نداشت که آیا موفقیت‌های پارالمپیک و جانبازان تکرار می‌شود و یا به دوره‌ای خنثی یا ادامه‌دهنده مسیر دوران پیشین روبه‌رو می‌شویم. اما عملکردی که در طی این سه سال از کمیته ملی المپیک اعم از دستاوردهای داخلی و بین‌المللی به ارمغان آمده نشان می‌دهد، روسای فدراسیون‌ها انتخاب درستی داشتند که خسروی وفا را در رأس این نهاد عالی برگزیدند. نقش صالحی امیری و حمایت هایش از رئیس پس از خود نیز بر رای فدراسیون ها صحه گذاشت تا راهش ادامه پیدا کند و مدیری توانمند در راس کمیته قرار بگیرد.

ورزش همگانی در ایران نه در میدان رقابت، بلکه در اتاق‌های مدیریت جان داد؛ جایی که تخصص جای خود را به رانت داد و سلامت مردم قربانی مصلحت‌های سیاسی شد. این حوزه حیاتی که باید منبع نشاط اجتماعی، پیشگیری از بیماری و تضمین سلامت عمومی باشد، سال‌هاست به دست مدیرانی افتاده که نه سابقه ورزشی دارند، نه دانش تخصصی و نه حتی درکی روشن از نقش نجات‌بخش ورزش در زندگی مردم.

چرا بعضی روزها همه‌چیز در زمین دقیق و هماهنگ پیش می‌رود؟ در حالیکه بعضی روزها—حتی با آمادگی و تلاش—ریتم بازی با ما همراه نمی‌شود؟ شاید این همان لحظه‌هایی است که می‌گوییم: «امروز روز من بود» یا «امروز روز من نبود». اما پشت این جمله‌ها یک سازوکار کاملاً علمی وجود دارد.

بازی‌های ریاض و بحرین به پایان رسید. صالح و طالح در این خصوص گفتند و نوشتند و متاع خویش را عرضه کردند. برخی گفته‌ها و نوشته‌ها از سر دلسوزی بود و پاره‌ای دیگر دشنه‌هایی که دامن مروت را چاک می‌کرد و از آن بوی عقده و کینه و تسویه‌حساب شخصی به مشام می‌رسید. در این میان بودند کسانی که نیت خیرخواهانه داشتند اما غبار هیاهوها و غوغاهای کاذب مانع از آن می‌شد که چهره حقیقت بر آن‌ها عیان شود.

در آغاز باید گفت این بازی را می‌توان بیش از آنکه نبردِ جسارت بدانیم، «هم‌پیمانی ناخواسته برای اجتناب از شکست» نامید. هر دو تیم به شکل همزمان در دام «احتیاط دفاعی-هیجانی» افتاده بودند.

با توجه به انحلال بانک آینده و اینکه ایرانمال بزرگ‌ترین نماد این بانک بوده است، فرزین رئیس بانک مرکزی گفت اگر تصمیم به فروش ایرانمال گرفته شود، متقاضی برای آن وجود دارد. همین شرایط و شبهات موجود منجر شد تا فرش‌های اهدایی از سمت صاحبان بانک و مال عتبات عالیات نیز جمع‌آوری شود هرچند صحت و سقم این خبر هنوز رسما تایید نشده است. بر همین اساس می‌باید متولیان ورزش نیز بی‌تفاوت نسبت به بخش ورزشی این مجموعه نباشد.

آقای وزیر؛ در آغاز مسؤولیت خطیرتان وعده « ایجاد تحول در ورزش ایران» را دادید. اما هیچ تحولی پایدارتر از تحول در نگرش و ساختار نیست. آیا وقت آن نرسیده که به جای درمان موضعی مشکلات روزمره، نگاهی راهبردی به کل بدنه ورزش کشور داشته باشیم؟ پرسش اساسی اینجاست: آیا ورزش ایران با ساختار کنونی و عدم شفافیت در بودجه و متولی، می‌تواند به اهداف کیفی و کمی خود دست یابد؟