در مسابقات بین‌المللی تنیس روی میز تونس پس از دو شکست ندا شهسواری در مقابل حریفانی از چین و چین تایپه شاهد بودیم که به‌گونه‌ای از شکست نماینده کشورمان در مقابل حریف 13 ساله و حریف 17 ساله سخن گفته شد که خوشایند نبود و بیشتر به کنایه شبیه بود.
ندا شهسواری بانوی پرچم‌دار کاروان کشورمان در المپیک پاریس با سه حضور در المپیک و سال‌ها ثبات در رقابت‌های داخلی و رقابت‌های منطقه‌ای ازجمله آسیای میانه را نباید به خاطر شکست در مقابل حریفان قدرتمند آسیای شرقی مواخذه کرد.
به‌عنوان‌مثال حمید سوریان در المپیک ریو با آن همه افتخارات بین‌المللی در مقابل حریف ناشناخته ژاپنی شکست خورد و در مقابل حریف قزاق هم ضربه شد و با المپیک وداع تلخی داشت. یا هم‌اکنون اکثر ورزشکاران فوتبال در سن بالای 25 سالگی به سطح اول می‌رسند و اساساً سن ورزشکاران ایرانی با توجه به عدم استعدادیابی درست و مدون، حضور برخی مسائل و مشکلات ریشه‌ای از دلالی تا دخالت عوامل دیگر بالا رفته است.
اما تنیس روی میز ازجمله رشته‌هایی است که می‌توان گفت سن در آن تنها یک عدد است و شرایط تعریف شده ای در آن وجود نداردو همه چیز به ورزشکار و علاقه و شرایط او بستگی دارد. تیمو بول در همین المپیک پاریس در سن 43 سالگی از دنیای ورزش حرفه‌ای خداحافظی کرد و ژنگ یی یینگ ورزشکار چینی الاصل کشور شیلی نیز در 58 سالگی موفق شد برای نخستین بار کسب سهمیه المپیک کند. بازیهای المپیک ورزشکاران و پیر و جوانی که در آن کسب سهمیه المپیک کنند و یا مدال بگیرند را کم ندیده است و نمونه های بسیاری را برای آن سراغ داریم.
بر همین اساس می‌توان کماکان روی ندا شهسواری حساب کرد و تلاش‌های او را ستودنی دانست. البته ناگفته نماند که تنیس روی میز دختران کشورمان ظرفیت‌ها و استعدادهای دیگری ازجمله شیما صفایی، مهشید اشتری، الینا رحیمی و ... را در اختیار دارد که پشتوانه‌های خوبی برای تیم ملی هستند و تاکنون نیز در مسابقات مختلف خوش درخشیده‌اند.
لذا سن و سال را نمی‌توان در همه رشته‌ها ملاک و معیار قرارداد. در وزنه‌برداری، کشتی، تکواندو، سن کم به‌واسطه قوای بدنی می‌تواند کارآمد باشد و لحاظ گردد اما در تنیس روی میز قطعاً معیاری قطعی محسوب نمی شود. همان‌طور که چندی پیش مشاهده کردیم بنیامین فرجی 14 ساله در مقابل نفر اول دنیا به پیروزی رسید و از آن شادمان بودیم.
لذا به‌جای آنکه با نوعی خود تخریبی به بانوان ورزش کشورمان بنگریم و سخن بگوییم بهتر است که نگاهمان را به این نکته معطوف کنیم چگونه سن ورزش قهرمانی در کشورهای آسیای شرقی ازجمله چین و ژاپن غیره به زیر 15 سال رسیده درحالی‌که در کشور ما چنین نیست. امکانات، مربیان، شرایط اقتصادی- اجتماعی و یا حتی فرهنگی کدام‌یک ملاک و معیار است تا سراغ آن برویم و ما نیز در داخل به چنین دستاوردهایی دست پیدا کنیم.
به قلم هستی جعفری