گزارش‌ها و آمارهای مختلفی از دستاوردها، نخستین‌ها و بیشترین‌ها در هر دوره‌ای شنیده می شود که توسط مدیران ارشد به دست می‌آید. کرسی‌های بین‌المللی‌ای که به ما تعلق می گیرد اما هرگز اثری در واقعیت ندارد و در هنگام بزنگاه های جزئی و کلانی که بوجود می‌آید بازنده می‌شویم و بر بی اهمیتی آن کرسی‌ها آگاهیم، به جای پذیرش اشتباهاتمان هم ناکارامدی خود را گردن سیاست‌های خصمانه فدراسیون‌های جهانی می اندازیم.
نبیند مدعی جز خویشتن را
که دارد پرده پندار در پیش
گرت چشم خدا بینی ببخشند
نبینی هیچکس عاجزتر از خویش
از تعلیق موقت تا قطعی شدن تعلیق جودو تا هیاهو برای پرونده ویلموتس می توان به خوبی عجز مدیران ورزش در حل و فصل مسائل داخلی و خارجی ورزش را مشاهده کرد. از جنجال دروغین برای پیروزی فدراسیون جودو در دادگاه CAS تا محرومیت از عرصه بین‌المللی توسط فدراسیون جهانی بهانه خوبی است تا به واقعیت ها پی ببریم و از توهمی که برخی مدیرانمان را درگیر کرده بیرون بیاییم. تیمی را به CAS اعزام کردند که داعیه های بسیاری داشتند. سوال اساسی بوجود آمده این است که تاوان این توهم مدیران را چه کسی می پردازد؟ آیا خطر تعلیق جودو و پیام صوتی رئیس آن فدراسیون، خطری برای دیگر رشته ها بوجود نمی آورد؟ به راستی چه کسی آن فایل را که می تواند علیه ورزش کشور به کار گرفته شود، منتشر کرده است؟ تکلیف آینده این فدراسیون چیست؟ سهراب مرادی در وزنه برداری که یکی از امیدهای کسب مدال بود هنوز سهمیه نگرفته است پس چطور از او می توان انتظار مدال داشته باشیم؟
کیانوش رستمی هم که طلایی المپیک است از مسابقات گزینشی انصراف داد.
در این میان پرداخت غرامت یک میلیون و 400 هزار یورویی به دستیاران ویلموتس باعث شد داغ پرونده 200 میلیارد تومانی ویلموتس و نمایندگانی که قرار بود با مسببان این پرونده هرچه زودتر برخورد کنند، زنده شود. مصادره ساختمان فدراسیون فوتبال و باشگاه پرسپولیس را هم بر این مشکلات اضافه کنید. مسئله عدم میزبانی تیم‌های ملی و باشگاهی در آسیا هم که جای خود دارد.
چه اتفاقی باید در یک دوره بیافتد تا برخی از مدیران ما از توهمی که در آن قرار دارند خارج شوند؟ با آمار و ارقام نمی توان ورزش کشور را اداره کرد. از کدامیک از اشتباهاتمان در طی این سال ها درس گرفته ایم؟ مسلما تا زمانی که آگاهی لازم نسبت به مشکلات نداشته باشیم و به ریشه مشکلات خود پی نبریم ورزشمان رهایی پیدا نمی کند و اگر هم موفقیتی بدست بیاید موقتی است و پس از مدتی محو خواهد شد.
به قلم: حسین محمدی