درست است که پرونده ویلموتس بزرگترین پرونده فساد در تاریخ ورزش کشور است اما اگر مسائل گذشته مانند پرونده برانکو، شفر، کالدرون، استراماچونی و ده ها بازیکن بی کیفتی که به کشور آمدند و بدون حتی دقیقه ای بازی پول های سنگینی گرفتند و رفتند را جمع بزنیم از مبلغ پرونده ویلموتس بیشتر نمی شود؟ خوب است با فرصت پیش آمده و عنایت نهادهای قضایی و بازرسی به ورزش به عملکرد شرکت توسعه و تجهیز، انتخابات فدراسیون های ورزشی، نزدیکان و منتصابان به وزارت خانه و شیوه روانه شدنشان در بخش ها و نهادهای زیر مجموعه این وزارتخانه هم نگاهی انداخته شود.
در کدام دوره از سازمان تربیت بدنی و وزارت ورزش این همه از نهادهای دیگر کمک گرفته شده یا دیگران ورود پیدا کرده اند؟ تا دیروز مدام از وزارت خارجه کمک گرفته می شد و امروز از وزارت اطلاعات، قوه قضاییه، سازمان بازرسی کل کشور و مجلس شورای اسلامی. نقش وزارت ورزش کجاست؟ اگر وزارت ورزش نقشی ندارد و همه مسئولیت ها بر عهده فدراسیون هاست پس چه نیازی به این سازمان عریض و طویل در ورزش کشور است؟ آن اندک اختیارات را هم به کمیته ملی المپیک بدهند و این وزارتخانه را تعطیل کنند.
چهره وزارت ورزش در این سه سال و چند ماه خدشه های بسیاری را پذیرفته و البته پرونده ویلموتس بزرگترین ضربه بر پیکر نحیف این نهاد عالی در ورزش بود. بارها دیده ایم که وقتی دوران مسئولیت افراد تمام می شود، مشکلات برای مدیران بعدی می ماند و آنان هم چون تصمیم گیر نبودند مسائل را فراموش یا به نحوی پشت گوش می اندازند. اکنون اگر سلطانی فر برود همه چیز فراموش می شود. تاج به خوبی می دانست چه اتفاقاتی رخ می دهد که مشکلات قلبی را بهانه کرد و رفت. چطور فردی که با افزایش درصد جانبازی و ایجاد پرونده ایثارگری قصد ماندن در ورزش را داشت به یکباره جایگاه ریاست فدراسیونی را می گذارد و می رود؟
چه بسا استیضاح وزیر ورزش این بار از داخل وزارت کلید خورده باشد و تصمیم وزیر هم همین باشد؛ چراکه بهترین فرصت است تا عدم دخالت وزارتخانه در امور فدراسیون ها را بهانه کرده و تنها اشکال را عدم نظارت بر امور فدراسیون ها معرفی کند و در مجلس هم استیضاح و همه چیز فراموش شود. اصل ماجرا روشن است و همه می دانند چه کسانی در چنین مسائل کلانی امکان دخالت دارند اما امکاناتی برای اثبات مدعای خود ندارند; همان کسانی که در تمام این دوران بارها حقایق را نوشتند و توبیخ شدند، دادگاهی شدند و راه به جایی نبردند.
حسین محمدی