برای پی بردن به این مطلب کافی است به جدول لیگ برتر نگاهی بی اندازیم. از مالکان صنعتی مانند ذوب‌آهن، فولاد، سپاهان، مس، خلیج‌فارس و ... گرفته تا تیم‌های لیگ آزادگانی و خودروسازانی همچون پیکان، سایپا و دیگر تیم‌های صنعتی و نیمه‌دولتی حاضر در فوتبال.
اگر به ارقامی که خیلی راحت در فوتبال ایران مانند 50، 60، 80، 100 میلیارد و به بالاتر تنها برای یک بازیکن بیان می‌شود را نگاه کنید و آن را با حقوق یک کارمند یا کارگر که اگر میانگین ماهیانه 20 میلیون تومان در نظر بگیرید، آنگاه متوجه تفاوت‌ها می‌شوید. پول‌هایی که به‌واسطه آلایندگی کارخانه‌هایشان می‌بایست صرف توسعه شهرها، ایجاد فضای سبز و گسترش ورزش همگانی شود را مستقیماً برای افراد هزینه می‌کنند و هیچ مرجعی هم نیست تا جلوی این بریزوبپاش‌ها و هدر رفت سرمایه‌ها را بگیرد.
فوتبالی که نه ازلحاظ زیرساخت‌ها ، نه کیفیت بازی و چمن‌ها و پخش تلویزیونی به‌روز شده و درنتیجه گیری هم همواره ناکام مانده است. در هرکجای دنیا که سراغ فوتبال برویم تنها اجازه دارند بر اساس درامدهایشان هزینه کنند و در بیشتر دنیا هم ورزش خصوصی است. در کمتر نقطه‌ای از جهان، مشاهده می‌شود که پول‌های مردم را صرف فوتبالیست‌ها کنند اما کارگران و کارکنان همان شرکت‌ها و کارخانه‌ها در حقوق اولیه خود معضل داشته باشند.
شاید حق با امیرمهدی ژوله باشد که در یک برنامه ورزشی گفت: اکنون مردم با فوتبالیست‌ها قرابتی ندارند، درگذشته پله و مارادونا مانند مردم بودند و جامعه موفقیت آنان را موفقیت توده مردم می‌دانست اما اگر امروز به عنوان مثال امباپه (ملی‌پوش فرانسه و بازیکن باشگاه رئال مادرید) حذف شود، با جت شخصی و همراه همسرش که احتمالاً یکی از مدل‌هاست به ویلایی دریکی از جزایر دورافتاده می‌رود و استراحت می‌کند، مسلماً من با او سنخیتی ندارم که بخواهم برای پیروزی یا شکست او شادی یا ناراحتی داشته باشم.
اکنون در جامعه ما نیز شرایط چنین شده است. درحالی‌که ناترازی‌ها، محدودیت‌ها و محرومیت‌ها باروح و روان مردم کشور بازی می‌کند، ارقامی در رسانه‌ها بیان می‌شود که فوتبالیستی با 100 میلیارد قانونی و خدا می‌داند چه میزان پشت پرده از تیمی به تیم دیگر می‌رود و گویی کوهی از مشکلات بر سر جامعه با همین اخبار آوار می‌گردد که چند صد سال می‌بایست کار کند تا به این مبالغ دست پیدا کند.
به نظر می‌رسد کار با ورود وزیر ورزش و وزیر صمت و ... حل نمی‌گردد و عزمی جدی تر و از جایی مانند رئیس‌جمهور و حتی بالاتر لازم است تا به این مسئله ورود کرده و فکری به حال فوتبالی کند که نه‌تنها دستاوردی ندارد بلکه با اخبارش باروح وروان جامعه نیز بازی می‌کند.
هستی جعفری