اساسا در سال های اخیر همیشه منتظریم اتفاقی بیافتد تا واکنش نشان دهیم. روز گذشته کنفدراسیون فوتبال آسیا اسامی کشورهای میزبان در مرحله گروهی لیگ قهرمانان را اعلام کرد و مشخص شد هیچ یک از باشگاه های ایرانی پذیرای حریفان خود نخواهند بود و تیم استقلال نیز باید در کشور عربستان به میدان برود. از طرفی در خبرها نیز آمده است که تیم ملی کشورمان نیز در رقابت های انتخابی جام جهانی در بحرین مسابقه می دهد، بحرینی که از لحاظ خصومت با کشورمان چیزی از عربستان کمتر ندارد.
مدیران ورزش کشور بیش از 4 سال فرصت داشتند تا مسئله بازی در کشور ثالث را با عربستان حل و فصل کنند. با حضور سلطانی فر به عنوان یک چهره سیاسی انتظار می رفت که این مسئله حل شود اما اکنون می بینیم که مسئله حادتر شده و اکنون ما باید در عربستان به میدان برویم اما آنها نخواهند آمد.
بدنه AFC را در سال های اخیر مدیرانی از کشورهای عربی حوزه خلیج فارس تصرف کرده اند و طبیعی است گرایشاتی به سیاست کشورهای خودشان داشته باشند از طرفی در رشته فوتبال سالهاست که افتخاری نصیب کشور ایران نشده و از رویداد مهمی در رده بزرگسالان میزبانی نکرده ایم. لذا با وجود این شرایط به احتمال زیاد استقلال مجبور می شود در عربستان به میدان برود و تیم ملی در بحرین بازی کند.
از طرفی عزیزی خادم به تازگی به ریاست فدراسیون فوتبال برگزیده شده است و اکنون با آزمون سختی روبه رو شده است. مسئله ای که می تواند عیار و توانمندی او و تیم جدید فدراسیون را در همین ابتدای کار مشخص کند.
تصمیم AFC در خصوص اجبار تیم های ایرانی برای بازی در کشور عربستان مانند مسئله ویلموتس و بدهی شستا و عزل و نصب های دوستان در راس فدراسیون های ورزشی نیست که جامعه ورزش از آن بگذرد. ورزشکاران، مربیان، داوران و مدیران زحمتکش سال ها تلاش کرده اند تا ورزش کشور را به اینجا برسانند اما اکنون همه این زحمات با بی تفاوتی نسبت به بازی در کشور ثالث به نفع عربستان شده است، بیش از 4 سال فرصت داشتیم این مسئله را حل کنیم، مسئله ای که اگر پابرجا بماند می تواند غرور ملی را جریحه دار کند.
به قلم: حسین محمدی