منهای فوتبال:رقابت های کاراته جوانان و امیدهای جهان در سال 2003 میلادی در مارسی فرانسه را آنهایی که دستی در این رشته مدال آور دارند را خوب یادشان هست تیمی جوان و با انگیزه همچون ویشگاهی،روحانی، فرخی در حالیکه در آن زمان هنوز حضور بانوان در رقابتهای بین المللی امکان پذیر نبود تنها با حضور تیم ملی مردان مقتدرانه با 6 طلا 1 نقره و 3 برنز با هدایت مرد مقتدر و با صلابت تیم ملی غلامرضا دباغیان با آن شخصیت کاریزماتیکی که داشت مقتدرانه قهرمان جهان شد تا نسلی طلایی تحویل جامعه کاراته شود و اتفاقا همان نفرات سالها بعد در آسیایی دوحه 2006 و در رقابتهای مختلف بین المللی برای کشورمان افتخار آفرینی کردند اما این عنوان بعدها هر گز تکرار نشد چرا که پس از چندی ناظریان رئیس فدراسیون کار بلد بنا بردلایلی مجبور به استعفا شد تا ریاست این فدراسیون که 15 سال در اختیار این مرد مو سفید اصفهانی بود هی دست به دست شود تا یکی از پرچالش ترین دوران مدیریتی فدراسیون کاراته را بعد از رفتن حبیب کاراته داشته باشیم تا اینکه سرانجام حسن طباطبایی سکان دار این فدراسیون پر حاشیه شد.
طباطبایی که سالها مدیریت مجموعه های مختلف ورزشی و از جمله مجموعه ورزشی آزادی را در دست داشت با حمایت مستقیم معاون قهرمانی وقت وزارت ورزش بدون هیچگونه تخصص مدیریتی فدراسیونی و حتی داشتن شناخت کافی از جامعه هزار توی کاراته سکان دار این فدراسیون پر از چالش شد که قبل تر از وی نفراتی همچون مرحوم بهزاد کتیرایی،علیرضا سمندر،عباس احمد پناهی و آهی نتواستند آن را هدایت و کنترل کنند.
اما متاسفانه این روند مدال آوری کاراته بخصوص در سال های اخیر افت کرده تا حتی مدال طلای سجاد گنج زاده در المپیک توکیو که مسئولان و کادر فنی خود را پشت آن پنهان کرده اند نتواند انتظارت این رشته همیشه مدال آور را برآورده کند.
بدون تردید ریاست فعلی فدراسیون را می بایست بهترین مدیر حفظ وضع موجود دانست چرا که وی نتوانست به رغم حمایت های وزارتخانه و دوستانی قدیمی اش که نقش مهمی در تکیه زدن بر سکان این فدراسیون داشتند انتظارت جامعه کاراته را برآورده کنند و شاید به همین دلیل بود که در دومین شانس انتخابات خود بخشی از جامعه کاراته عزم خود را جزم کرده بودند تا فردی از جنس خودشان را برسرکار بیاورند و اگر نبود آن کشمکش های انتخاباتی و اعزام دقیقه نودی تایید صلاحیت ها کاندیداها آنهم دو ساعت مانده به شروع مجمع انتخابی شاید اتفاق دیگری در کاراته رقم می خورد.
تیم ملی کاراته کشورمان بعد از ناکای های پی در پی در بازیهای کشورهای اسلامی در قونیه و قهرمانی آسیا و حتی بازیهای آسیایی هانگژو در حالی گام در رقابت های جهانی مجارستان گذاشت که همه ما می دانستیم یک ناکامی دیگر در انتظار کاراته است چرا که گوش رئیس فدراسیون و کادر فنی به انتقادات روند فعلی کاراته بدهکار نبود.
عدم توجه به پشتوانه سازی،حاشیه امنیتی موجود در کادر فنی و برخی بازیکنان،اختلافات کادر فنی تیم ملی بانوان و کشمکش های مدیریتی درون فدراسیونی بین نایب رئیس و دبیر،دادان احکام های غیر فنی در سمت های مختلف اجرایی و از همه مهمتر نداشن شناخت لازم در خصوص جامعه کاراته در نهایت منجر به آن شد که شاهد یک عقب گرد مثل همه عقب گردهایی که سال های اخیر در رقابت های مختلف بین المللی داشته ایم اینبار هم در جهانی بوداپست داشتیم باشیم تا تیمی که روزی یکی از مدعیان اصلی سکو در آسیا و جهان بود حال تبدیل به تیمی در جه چندمی در جهان شود.
جان کلام آنکه کاراته ایران طی چند سال اخیر در حال درجا زدن بود و حال در حال عقب گرد کردن است و بدون تردید حل این مشکل مدیریت شجاعانه حسن طباطبایی و تغییر روش تمرینات آماده سازی و حتی تغییر کادر فنی و جوانگرایی در تیم ملی را می طلبد.