ماجرای برد تیم‌های فوتبال مانند فلوبر و برج ایفل است. پیروزی تیم ملی فوتبال ایران در مقابل عراق در مرحله مقدماتی انتخابی جام جهانی 2020 موجی از شادی را در جامعه ایجاد کرد و رنگ و بوی فضای مجازی هم با این پیروزی تغییر یافت. در حالی که تیم ملی والیبال ایران در مسابقات لیگ ملت ها عملکرد نسبتا مطلوبی دارد اما به اندازه یک پیروزی تیم ملی فوتبال موج ایجاد نکرد.
آیا پیروزی‌ها در فوتبال ارزشمندتر از سایر رشته‌های ورزشی تلقی می‌شود؟ ریشه این حجم از توجه و سرخوشی ناشی از پیروزی مقابل کشورهای آسیایی در کنار پیروزی‌های ارزشمند ورزشکاران در سایر رشته ها در عالی‌ترین سطح از کجا نشات می گیرد؟ شاید به مانند جرج اورول باید گفت همه رشته ها برای ما ارزشمند هستند اما برخی با ارزشترند.
محبوبیت فوتبال در سراسر دنیا امری غیرقابل کتمان است و کشورمان نیز مستثنی نیست. فوتبالی که با این دستمزدها نسبت به اقتصاد جامعه، بدهی های میلیاردی و حتی واگذاری ساختمان فدراسیون آن خللی در جذابیت و محبوبیت آن ایجاد نمی کند. مدیرانی که حتی حق رای انان در انتخابات فدراسیون فوتبال از آنان سلب شده نیز پس از این پیروزی ها داستان سرایی می کنند و می خواهند برای خود نقشی در پیروزی ها بدست بیاورند.
البته که در این محبوبیت فوتبال نمی توان خلل و خدشه ای وارد کرد اما اگر خدایی ناکرده به عراق نتیجه را واگذار می کردیم و از راهیابی به مرحله نهایی انتخابی جام جهانی باز می ماندیم چه کسی مسئولیت را قبول می کرد؟ فدراسیونی که کادر جدید روی کار آمده، دولت و وزیری که روزهای آخر خود را سپری می کرد، کادر فنی و ورزشکاران هم که از نداشتن تدارکات گله می کردند و نمایندگان مجلسی که وعده پیگیری و رسیدگی می دادند و ... .
خدا را شکر که تیم ملی فوتبال ایران از این مرحله سربلند خارج شد اما باید بدانیم المپیک نزدیک است و نمایندگان ایران در سایر فدراسیون ها در توکیو به میدان می‌روند و طبیعتا کارنامه مدیران ورزش و روسای فدراسیون ها در آنجا مشخص می‌شود. چه افرادی پای تصمیماتشان اعم از پیروزی ها یا شکست ها ایستادگی می کند و چه کسانی توجیه می کنند و چه کسانی برای مدتی ناپدید می شوند.
به قلم: حسین محمدی