قربانی در گفت و گو با منهای فوتبال ادامه داد: چهره‌های شاخص و کارآمد منزوی شدند و فدراسیون به پاتوق خودی ها تبدیل شد. انتظار این بود که مدیر رشته پرطرفداری چون ژیمناستیک چنان کارنامه مثبتی از خود به جای بگذارد که مورد تایید مسئولان و جامعه این ورزش باشد اما در نهایت آنچه ما می بینیم به هر در زدن برای احراز صلاحیت مدیریتی است!
وی ادامه داد: مسئولیت صرفا داشتن یک ابلاغ نیست بلکه در حسن انجام کار، داشتن کارنامه پاک و عملکرد روشن فنی و مدیریتی خلاصه می‌شود. اینکه بخواهیم حاصل تلاش فدراسیون های گذشته و مربیان زحمتکش را به نام خودمان مصادره و دائما در این رابطه تبلیغ کنیم هنر نیست. شاید از این طریق بتوان غریبه ها و کسانی را که با این ورزش آشنایی ندارند قانع کرد اما کسانی که در رشته ژیمناستیک استخوان خرد کرده اند، خوب می دانند چه کسانی خادم واقعی هستند و چه کسانی زحمات دیگران را به نام خود ثبت می کنند.
این مربی پیشکسوت در رابطه با اهمیت رشته ژیمناستیک و لزوم سپردن عنان این ورزش به فرد اصلح خاطرنشان کرد: ژیمناستیک مادر همه ورزش هاست. هیچکس ازفوتبال یا کشتی به ژیمناستک نمی رود بلکه از ژیمناستیک به رشته های دیگر رو می آورند. مسئولان ورزش باید به این نکته توجه داشته باشند که اگر این رشته پایه تقویت شود، مدیرکارآمد و امتحان پس داده در راس قرارگیرد که مصالح عموم را به مصالح شخصی مقدم بدارد در آن صورت می توان به پیشرفت ژیمناستیک امیدوار شد. اینکه فردی ۴ سال فدراسیون را با حاشیه اداره کند در نهایت نیز بنا به دلایلی نتواند صلاحیت خود را احراز کند و همچنان دنبال ریاست دوره دوم باشد خیلی عجیب است. عجیب تر از آن تلاش برخی دوستان برای ابقای چنین فردی است که فکر می کنند سند ژیمناستیک به نام یک نفر زده شده است و هیچکس دیگر توان اداره امور فدراسیون را ندارد.اگر قرار است فدراسیون با این شیوه اداره شود همان بهتر که مدیر نداشته باشد.
قربانی در پایان اظهار کرد: من از چند فدراسیون گذشته حکم مربیگری تیم ملی دارم. سعید رضا کیخا که فدراسیون فعلی او را منتسب به خود می داند و در حال حاضر یکی از بهترین های آسیا محسوب می شود، سال ها شاگرد من بوده و برای موفقیت وی بسیار تلاش کرده ام. با این وجود دست اندرکاران فدراسیون فعلی در این دوره ۴ ساله سراغی از من نگرفتند. همانطور که جمع دیگری از چهره های کار آمد بایکوت شدند. در چنین شرایطی نه من و نه مربیان دیگر انگیزه ای برای ادامه کار نداریم. روزگاری استان هایی چون اردبیل، قزوین، و حتی همین فارس ژیمناست هایی در سطح تیم ملی داشتند اما اکنون ببینید کجای کار قرار دارند. با این وضعیت و خانه نشین شدن و بی انگیزگی جمع کثیری از زحمتکشان و چهره های شناخته شده، در آینده نزدیک، ژیمناستیک تهران و دیگر استان نیز به همین سرنوشت دچار خواهند شد. آن وقت باید چند سال کار شود تا بتوانیم به امروز برسیم در حالیکه امروز هم شرایط مطلوب نداریم.