انتخابات فدراسیون دوچرخه سواری در حالی فردا برگزار می شود که فضای دو قطبی موجود بین جامعه دوچرخه سواران که صلاحیت اکثریت آنان رد شده و مدیرانی که متعلق به این رشته نیستند اما توانستند تایید صلاحیت شوند به چشم می خورد.
کتمان نمی توان کرد که مشکلات دوچرخه سواران مربوط به امروز و دیروز نیست و اهالی این ورزش سال های طولانی است که با کم و کاستی ها دست به گریبانند. کمبود امکانات، بودجه اندک، دوچرخه ها و پیست های غیر استاندارد، سطح پایین تکنیک و توان ورزشکاران و روسای فدراسیونی که طی سال های طولانی از بر آورده کردن حداقل انتظارات عاجز ماندند، از جمله مشکلات دوچرخه سواری است که موجبات تشتت آرا و اختلافات را در میان جامعه این ورزش فراهم کرده است.
اینک و در آستانه انتخابات فدراسیون به نظر می رسد دو طرف ماجرا یعنی مدعیان تخصص و لزوم حضور فردی متخصص در راس فدراسیون از یک سو و دست اندرکاران وزارت ورزش که به این باور رسیده اند در این رشته ورزشی حضور متخصص ها گره گشا نبوده، به دنبال مدیری هستند که شاید بتواند بودجه و امکانات کافی بیشتری فراهم سازد و سرعت بیشتری به گردش چرخ ها دهد.
پذیرفتنی نیست این رشته مفرح و پر مدال که به قول معاون وزیر ورزش تاکنون نتوانسته حتی یک برنز بازی های آسیایی را کسب کند همچنان در مسیر آزمون و خطا گام بردارد و چالش های جدیدی را تجربه کند.
با تمام این اوصاف کلید تعیین تکلیف ریاست فدراسیون در دستان اعضای مجمعی است که فردا به همین منظور گرد هم خواهند آمد تا به زعم خود فردی را که به اعتقاد آنان توانایی و امکان بیشتری برای مدیریت دارد انتخاب کنند. شاید این انتخاب لزوما با ایده آل های مورد نظر همخوانی نداشته باشد اما از آنجایی که خواست اکثریت است باید بدان پایبند بود و منتظر نتایج عملکرد وی در آینده بود.پیروزی میدان انتخابات فردا باید بداند راه طولانی و پرپیج و خمی دارد تا بتواند ورزش دوچرخه سواری را که لنگ می زند و از استحکام کافی برخوردار نیست به سرمنزل مقصود برساند.
به قلم محمدرضا کاظمی