یکی از مواجهه‌های کودکان دهه شصت و هفتاد با شمشیر و شمشیربازی توسط انیمیشن شمشیرزن‌ها بود که با شعار «one for all,all for one» به معنای «یکی برای همه همه برای یکی» از تلویزیون پخش می‌شد. شمشیرزن‌هایی که برای برپایی عدالت شمشیرهایشان را از نیام می‌کشیدند و برای نجات هم همه کار می کردند. اینکه امروز شاهدیم اسحه‌های مختلف این فدراسیون در مقابل یکدیگر قرار گرفته اند تمام تصاویر خوب آن دوران کودکی را مخدوش کرده است.
اینکه به یکباره شاهد مصاحبه، تحلیل و یادداشت افراد نسبت به یک فدراسیون هستیم اما و اگرهای بسیاری را پدید می آورد. فدراسیونی که در المپیک حضور دارد و مدیران و سرمربی آن نیز در کمیته ملی المپیک درگیری دو چندانی با المپیک دارند اما از رشته خودشان غافل مانده و حالا فضای این رشته ملتهب گشته است. از پیمان فخری تا چند هفته گذشته به عنوان یکی از موفق ترین سرمربی‌های فدراسیون‌های ورزشی یاد می شد و امروز به عنوان یک سرمربی دیکتاتور از او تصویرسازی می کنند. مربی ای که گفته می‌شود سایر رشته های این ورزش را فدای رشته خودش کرده است.
سوالی که شکل می گیرد این است که پس نقش رئیس فدراسیون چیست؟ چرا این افراد تا به امروز سکوت کرده بودند و به یکباره صدایشان در آمده است؟ آیا باقرزاده که سالهاست در دانشگاه تدریس می کند، در بخش مدیریت ورزش حضور داشته و از قدیمی‌ترین روسای فدراسیون های ورزشی است و عنوان نائب رئیسی کمیته ملی المپیک را یدک می کشد، واکنشی در این سال ها نداشته که چنین اتفاقاتی رقم نخورد و جلوی آن را بگیرد؟ مگر وظیفه رئیس و دبیر فدراسیون نیست که به امور رسیدگی کنند و اجازه ندهند کار بدین جا کشیده شود؟ به نظر مسئله پیچیده تر از آن است که اکنون مشاهده می کنیم.
امیدوار بودیم که صحبت های باقرزاده کمک کننده باشد اما اکنون می‌بینیم اعتراضات اعضای اسلحه‌های دیگر را به ناکامی آنها نسبت داده است. اکنون سوال این است با وجود ناکامی‌های مختلف چرا فدراسیون واکنشی نشان نداده و کار را به جایی رسانده است که همه در مقابل یکدیگر قرار بگیرند؟ امیدواریم مشغله‌های بسیار رئیس فدراسیون موجب این بی خیالی‌ها نبوده باشد. اکنون باید منتظر واکنش ها به نشست خبری امروز باشیم و ببینیم واکنش فخری به این مسائل چه خواهد بود.
به قلم: حسین محمدی