کتمان نمی‌توان کرد وقتی اوضاع ورزش چنین بی‌سروسامان باشد، چنان ادعاهایی نیز دور از ذهن نخواهد بود. به سخن دیگر ضعف عملکرد دستگاه ورزش به جایی رسیده که حتی توان هماهنگی و اتفاق نظر با نیروهای تحت مجموعه خود را نیز ندارد وگرنه چرا باید این همه فاصله بین نیروهای خودی وجود داشته باشد؟
علیرضا دبیر در مصاحبه اخیر خود شمشیر زبان از نیام برکشیده و مسئولان دستگاه ورزش را به میدان مبارزه فراخوانده؛ او حتی پا را فراتر نهاده و دامنه مطالبات فدراسیون مطبوع خود را به مجلس کشانده تا ضمن ابراز ناامیدی از مسئولان ورزش، خواسته‌های خود را به‌طور مستقیم از طریق دیگر پیگیری کند. ضعف عملکرد وزارت ورزش و کوتاهی زبان مسئولان مربوطه در این ماه‌های پایانی دولت دست به دست هم داده تا به‌کلی اقتدار و جایگاه خود را از کف بدهد. در چنین شرایطی چه بسا رییس فدراسیونی پشت گرم به ارتباطات، به وضوح و روشنی از مسئولان بالا دست خود انتقاد و از ایشان رویگردان شود. وقتی علیرضا دبیر به جای مراجعه به دستگاه ورزش مستقیم با نمایندگان مجلس به مذاکره می‌پردازد مفهومی جز این ندارد که، او از هم اکنون و پیش از آنکه دوره چهارساله دولت به پایان برسد راه خود را از راه تصمیم‌گیران ورزش جدا کرده است.با تمام این احوال رئیس فدراسیون کشتی نمی‌تواند و نباید از عدم توفیق قطعی این ورزش در المپیک سخن به میان آورد. وی اجازه ندارد با افتخار اعلام کند قول هیچ مدالی را در المپیک نمی‌دهد! روسای فدراسیون‌ها این نکته را از نظر دور ندارند امانتی که از طریق اعضای مجمع به آنها سپرده شده متعلق به مردم این سرزمین و وظیفه مسئولان صرفا در تلاش برای بهینه‌سازی و پیشبرد اهداف این امانت خلاصه می‌شود. خصوصا کشتی در مقام پرافتخارآفرین رشته و ورزش آیینی این مرز و بوم با گوشت و پوست و اعتقادات مردم در هم آمیخته است. ورزشی ملی که به ندرت دست خالی از میادین بزرگ به خانه بازگشته است. هیچکس نمی‌تواند مدعی مالکیت کشتی و هر ورزش و فدراسیون دیگری باشد. دبیر قبلا نیز از خاطرنشان کرده بود قول کسب مدال المپیک را نمی‌دهد. معاون وزیر ورزش در پاسخ به این ادعا گفته بود اگر قرار نیست مدالی به دست آید، برای چه باید به فدراسیون بودجه بدهیم؟ از آن زمان به بعد دامنه اختلافات رو به فزونی نهاده و اکنون رئیس و مرئوس تاب تحمل یکدیگر را ندارند. با تمام این احوال مردم صاحبان اصلی کشتی و پردازندگان صفر تا صد هزینه‌های ورزش از جمله کشتی هستند. بنابراین، قطعا نظر آنان با دیدگاه طرفین دعوا تفاوت دارد. مردم نه خواهان ریاست بر دستگاه ورزش و فدراسیون‌ها هستند و نه اصولا سودای چنین جایگاهی را دارند. آنان تنها یک چیز می‌خواهند، اوج و اعتلای کشور و افتخارآفرینی قهرمانان ملی این سرزمین. امری که در سایه اختلافات و کشمکش‌های پنهان و آشکار افراد محقق نمی‌شود.