نخستین دوره رقابت های دوومیدانی قهرمانی جهان در سال 1983 برگزار شد. این رقابتها در حالی طی روزهای 7 تا 14 آگوست در هلسینکی فنلاند انجام شد که پیش از آن، در سالهای 1976 و 1980 نیز دو مسابقه با نام رقابت های قهرمانی جهان برگزار شده بود. اما در برنامه مسابقات 1976( مالمو- سوئد) تنها رقابت 50 کیلومتر پیاده روی گنجانده شده بود و رقابت های 1980( ستارد- هلند) نیز شامل مسابقات 3000 متر و 400 متر با مانع بود که هر دو در بخش زنان انجام گرفت. به این ترتیب رقابتهای 1983 اولین رقابتهایی بود که به سبک دوومیدانی بازیهای المپیک و در مواد مختلف این رشته آغاز شد و به پایان رسید.
1983( هلسینکی)
تا قبل از رقابت های هلسینکی، اتحادیه جهانی دوندگان آماتور و کمیته بین المللی المپیک با برگزاری چنین مسابقاتی مخالف بودند زیرا احساس می شد که انجام این رقابتها از اعتبار دوومیدانی المپیک خواهد کاست. اما حضور 1355 ورزشکار از 153 کشور در نخستین دوره این رقابتها اعتبار رقابتهای جهانی را از همان ابتدا نشان داد. در اولین دوره مسابقات تیم 400 متر امدادی آمریکا مرکب از کالوین اسمیت، اِمیت کینگ، ویلی گائولت و کارل لویس با زمان 37.86 رکورد جهانی را بهبود بخشید.
در این مسابقات 123 مدال توزیع شد و آلمان شرقی با 10 طلا( شامل 8 طلای زنان)، 7 نقره و 5 برنز بالاتر از آمریکا و شوروی ایستاد و قهرمان شد.
1987( رم)
تعداد کشورها به 159 و ورزشکاران به 1451 نفر افزایش یافت. یک رکورد جهانی شکسته شد که این رکورد توسط استِفکا کوستادینووا در پرش طول زنان بود. این ورزشکار بلغار رکورد جهان را به 2.09 متر ارتقا داد. در پرش ارتفاع مردان هم سه ورزشکار 2.38 متر پریدند تا طلا به پاتریک سیوبرگ سوئدی برسد و ایگور پاکلین و هِنادی آودیه ینکو دو ورزشکار روس مشترکا نقره گرفتند. از 129 مدال توزیع شده، 10 طلا به آلمان شرقی و 10 طلا به آمریکا رسید و آلمان شرقی با 11 نقره و 10 برنز، آمریکا- که 4 نقره و 6 برنز کسب کرده بود- را پشت سر گذاشت.
1991( توکیو)
مهم ترین اتفاق مسابقات پرش 8.95 متری مایک پاول آمریکایی در پرش طول بود که پس از ربع قرن، رکورد این ماده را شکست. کارل لویس هموطن او هم با زمان 9.87 ثانیه در دوی 100 متر، رکورد جهان را کاهش داد. کنیا با 4 طلای نیمه استقامت و استقامت، سرآمد آفریقایی ها شد و حصیبا بولمرکا از الجزایر با کسب طلای 1500 متر زنان، اولین زن مسلمانی بود که قهرمان جهان شده است.
1993( اشتوتگارت)
کالین جکسون بریتانیایی زمان 12.91 ثانیه را در دوی 110 متر با مانع برجای گذاشت و رکورددار این ماده شد. در پرش سه گام هم آنا بیریوکووا از روسیه با رکورد 15.09 متر، رکورددار این ماده در بخش زنان شد. دیگر رکورد شکنان این مسابقات، تیم 400*4 متر مردان آمریکا و سالی گونل دونده 400 متر بامانع بامانع زنان بریتانیا( با زمان 52.74 ثانیه) بودند. در پایان این مسابقات آمریکا مدافع عنوان قهرمانی با 13 طلا، 7 نقره و 5 برنز از عنوان خود دفاع کرد.
1995( گوته بورگ)
جاناتان ادواردز بریتانیایی با پرش 18.29 متر، رکورددار پرش سه گام جهان شد. کیم بَتِن آمریکایی هم زمان 52.61 ثانیه را در 400 متر بامانع زنان برجای گذاشت و دومین رکوردشکسن مسابقات لقب گرفت. دیگر زن رکورد شکن اینه سا کراوِتس اوکراینی بود که رکورد 15.50 متر را در پرش سه گام زنان به نام خود ثبت کرد. در این رقابتها مانوئلا ماچادو از پرتغال در حالی فاتح دوی ماراتن زنان شد که این مسابقات در مسافتی 400 متر کمتر از مسافت قانونی ماراتن برگزار شد.
1997( آتن)
کنیایی ها هر سه مدال 3000 متر بامانع را از آن خود کردند. در این میان مدال ویلسون بویت کیپ کِتِر مرغوب تر از هم تیمی هایش بود. کنیا هم با 3 طلا، 2 نقره و 2 برنز عنوان چهارم جهان را از آن خود کرد. آمریکا( 6 طلا)، آلمان( 5 طلا) و کوبا( 4 طلا) در حال مقام های برتر را از ان خود کردند که مدالهای طلای آمریکا نسبت به دوره قبلف نصف شده بود!
1999 ( سویا)
ویلسون کیپ کتر کنیایی این بار نایب قهرمان دوی 3000 متر بامانع شد اما ویلسون کیپ کِتِر دونده 800 متر کنیایی الاصل که برای دانمارک می دوید قهرمانی 800 متر را از آن خود ساخت. در 400 متر مایکل جانسون آمریکایی با ثبت زمان 43.18 ثانیه رکورد جهان را شکست. دیگر رکوردشکن آمریکایی مسابقات استِیسی دراگیلا آمریکایی بود که در پرش با نیزه 4.60 متر پرید. موریس گرین آمریکایی با قهرمانی 100 متر، 200 متر و 400 متر امدادی، سه طلا برای آمریکا به ارمغان آورد تا آمریکا با 10 طلا، 3 نقره و 4 برنز باز هم قهرمان شود.
2001( ادمونتون)
گزاهِگنه آبِرا دونده ماراتن اتیوپی یک سال بعد از قهرمانی در المپیک سیدنی، طلای مسابقات جهانی را هم در ماراتن به دست آورد. روسها به لطف 4 مدال طلای بخش زنان، با مجموع 5 طلاف 7 نقره و 6 برنز قهرمان شدند و آمریکا را پشت سرنهادند. کنیا با 3 طلاف 3 نقره و 2 برنز سوم شد و آلمان، کوبا، باهاما و اتیوپی چهارم تا هفتم شدند. 139 مدال توزیع شد و 42 کشور موفق به کسب مدال شدند.
2003( پاریس)
کیم کالینز از کشور سنت کیتس و نِویس با 10.07 ثانیه سریع ترین مرد جهان لقب گرفت. نفر دوم این ماده هم دارِل براون بود از ترینیداد و توباگو با زمان 10.08 ثانیه. در پاریس، تمام طلاهای مسابقات نیمه استقامت و استقامت به دوندگان آفریقایی رسید. مراکش قهرمان 1500 متر و ماراتن شد، الجزایر فاتح 800 متر و کنیا قهرمان 5000 متر گردید. اتیوپی نیز هر سه مدال 10 هزار متر را برد. طلای این ماده به کِنِنیسا بِکِله رسید که در 5000 متر هم برنز گرفت. در رده بندی نهایی هم در بین 9 کشور برتر، چهار کشور آفریقایی بودند. اما مدعیان اصلی، همان دو کشور همیشگی بودند: آمریکا با 8 طلا و 7 نقره و روسیه با 7 طلا و 7 نقره.
( ادامه دارد)