نخستین دوره رقابت های دوومیدانی قهرمانی جهان در سال ۱۹۸۳ برگزار شد. این رقابتها در حالی طی روزهای ۷ تا ۱۴ آگوست در هلسینکی فنلاند انجام شد که پیش از آن، در سالهای ۱۹۷۶ و ۱۹۸۰ نیز دو مسابقه با نام رقابت های قهرمانی جهان برگزار شده بود. اما در برنامه مسابقات ۱۹۷۶( مالمو- سوئد) تنها رقابت ۵۰ کیلومتر پیاده روی گنجانده شده بود و رقابت های ۱۹۸۰( ستارد- هلند) نیز شامل مسابقات ۳۰۰۰ متر و ۴۰۰ متر با مانع بود که هر دو در بخش زنان انجام گرفت. به این ترتیب رقابتهای ۱۹۸۳ اولین رقابتهایی بود که به سبک دوومیدانی بازیهای المپیک و در مواد مختلف این رشته آغاز شد و به پایان رسید.
۱۹۸۳( هلسینکی)
تا قبل از رقابت های هلسینکی، اتحادیه جهانی دوندگان آماتور و کمیته بین المللی المپیک با برگزاری چنین مسابقاتی مخالف بودند زیرا احساس می شد که انجام این رقابتها از اعتبار دوومیدانی المپیک خواهد کاست. اما حضور ۱۳۵۵ ورزشکار از ۱۵۳ کشور در نخستین دوره این رقابتها اعتبار رقابتهای جهانی را از همان ابتدا نشان داد. در اولین دوره مسابقات تیم ۴۰۰ متر امدادی آمریکا مرکب از کالوین اسمیت، اِمیت کینگ، ویلی گائولت و کارل لویس با زمان ۳۷,۸۶ رکورد جهانی را بهبود بخشید.
در این مسابقات ۱۲۳ مدال توزیع شد و آلمان شرقی با ۱۰ طلا( شامل ۸ طلای زنان)، ۷ نقره و ۵ برنز بالاتر از آمریکا و شوروی ایستاد و قهرمان شد.
۱۹۸۷( رم)
تعداد کشورها به ۱۵۹ و ورزشکاران به ۱۴۵۱ نفر افزایش یافت. یک رکورد جهانی شکسته شد که این رکورد توسط استِفکا کوستادینووا در پرش طول زنان بود. این ورزشکار بلغار رکورد جهان را به ۲,۰۹ متر ارتقا داد. در پرش ارتفاع مردان هم سه ورزشکار ۲.۳۸ متر پریدند تا طلا به پاتریک سیوبرگ سوئدی برسد و ایگور پاکلین و هِنادی آودیه ینکو دو ورزشکار روس مشترکا نقره گرفتند. از ۱۲۹ مدال توزیع شده، ۱۰ طلا به آلمان شرقی و ۱۰ طلا به آمریکا رسید و آلمان شرقی با ۱۱ نقره و ۱۰ برنز، آمریکا- که ۴ نقره و ۶ برنز کسب کرده بود- را پشت سر گذاشت.
۱۹۹۱( توکیو)
مهم ترین اتفاق مسابقات پرش ۸,۹۵ متری مایک پاول آمریکایی در پرش طول بود که پس از ربع قرن، رکورد این ماده را شکست. کارل لویس هموطن او هم با زمان ۹.۸۷ ثانیه در دوی ۱۰۰ متر، رکورد جهان را کاهش داد. کنیا با ۴ طلای نیمه استقامت و استقامت، سرآمد آفریقایی ها شد و حصیبا بولمرکا از الجزایر با کسب طلای ۱۵۰۰ متر زنان، اولین زن مسلمانی بود که قهرمان جهان شده است.
۱۹۹۳( اشتوتگارت)
کالین جکسون بریتانیایی زمان ۱۲,۹۱ ثانیه را در دوی ۱۱۰ متر با مانع برجای گذاشت و رکورددار این ماده شد. در پرش سه گام هم آنا بیریوکووا از روسیه با رکورد ۱۵.۰۹ متر، رکورددار این ماده در بخش زنان شد. دیگر رکورد شکنان این مسابقات، تیم ۴۰۰*۴ متر مردان آمریکا و سالی گونل دونده ۴۰۰ متر بامانع بامانع زنان بریتانیا( با زمان ۵۲.۷۴ ثانیه) بودند. در پایان این مسابقات آمریکا مدافع عنوان قهرمانی با ۱۳ طلا، ۷ نقره و ۵ برنز از عنوان خود دفاع کرد.
۱۹۹۵( گوته بورگ)
جاناتان ادواردز بریتانیایی با پرش ۱۸,۲۹ متر، رکورددار پرش سه گام جهان شد. کیم بَتِن آمریکایی هم زمان ۵۲.۶۱ ثانیه را در ۴۰۰ متر بامانع زنان برجای گذاشت و دومین رکوردشکسن مسابقات لقب گرفت. دیگر زن رکورد شکن اینه سا کراوِتس اوکراینی بود که رکورد ۱۵.۵۰ متر را در پرش سه گام زنان به نام خود ثبت کرد. در این رقابتها مانوئلا ماچادو از پرتغال در حالی فاتح دوی ماراتن زنان شد که این مسابقات در مسافتی ۴۰۰ متر کمتر از مسافت قانونی ماراتن برگزار شد.
۱۹۹۷( آتن)
کنیایی ها هر سه مدال ۳۰۰۰ متر بامانع را از آن خود کردند. در این میان مدال ویلسون بویت کیپ کِتِر مرغوب تر از هم تیمی هایش بود. کنیا هم با ۳ طلا، ۲ نقره و ۲ برنز عنوان چهارم جهان را از آن خود کرد. آمریکا( ۶ طلا)، آلمان( ۵ طلا) و کوبا( ۴ طلا) در حال مقام های برتر را از ان خود کردند که مدالهای طلای آمریکا نسبت به دوره قبلف نصف شده بود!
۱۹۹۹ ( سویا)
ویلسون کیپ کتر کنیایی این بار نایب قهرمان دوی ۳۰۰۰ متر بامانع شد اما ویلسون کیپ کِتِر دونده ۸۰۰ متر کنیایی الاصل که برای دانمارک می دوید قهرمانی ۸۰۰ متر را از آن خود ساخت. در ۴۰۰ متر مایکل جانسون آمریکایی با ثبت زمان ۴۳,۱۸ ثانیه رکورد جهان را شکست. دیگر رکوردشکن آمریکایی مسابقات استِیسی دراگیلا آمریکایی بود که در پرش با نیزه ۴.۶۰ متر پرید. موریس گرین آمریکایی با قهرمانی ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر امدادی، سه طلا برای آمریکا به ارمغان آورد تا آمریکا با ۱۰ طلا، ۳ نقره و ۴ برنز باز هم قهرمان شود.
۲۰۰۱( ادمونتون)
گزاهِگنه آبِرا دونده ماراتن اتیوپی یک سال بعد از قهرمانی در المپیک سیدنی، طلای مسابقات جهانی را هم در ماراتن به دست آورد. روسها به لطف ۴ مدال طلای بخش زنان، با مجموع ۵ طلاف ۷ نقره و ۶ برنز قهرمان شدند و آمریکا را پشت سرنهادند. کنیا با ۳ طلاف ۳ نقره و ۲ برنز سوم شد و آلمان، کوبا، باهاما و اتیوپی چهارم تا هفتم شدند. ۱۳۹ مدال توزیع شد و ۴۲ کشور موفق به کسب مدال شدند.
۲۰۰۳( پاریس)
کیم کالینز از کشور سنت کیتس و نِویس با ۱۰,۰۷ ثانیه سریع ترین مرد جهان لقب گرفت. نفر دوم این ماده هم دارِل براون بود از ترینیداد و توباگو با زمان ۱۰.۰۸ ثانیه. در پاریس، تمام طلاهای مسابقات نیمه استقامت و استقامت به دوندگان آفریقایی رسید. مراکش قهرمان ۱۵۰۰ متر و ماراتن شد، الجزایر فاتح ۸۰۰ متر و کنیا قهرمان ۵۰۰۰ متر گردید. اتیوپی نیز هر سه مدال ۱۰ هزار متر را برد. طلای این ماده به کِنِنیسا بِکِله رسید که در ۵۰۰۰ متر هم برنز گرفت. در رده بندی نهایی هم در بین ۹ کشور برتر، چهار کشور آفریقایی بودند. اما مدعیان اصلی، همان دو کشور همیشگی بودند: آمریکا با ۸ طلا و ۷ نقره و روسیه با ۷ طلا و ۷ نقره.
( ادامه دارد)