شیوع بیماری کرونا در جهان یک سال این رویداد بزرگ را به تاخیر انداخت اما در نهایت اراده و سختکوشی بشریت با ساخت واکسن، بر این بیماری نیز غلبه کرد تا رفته رفته، جهانیان دلهره و اضطراب ناشی از این بلای مهلک را به بایگانی تاریخ خود بسپارند. اگرچه ویروس مرگبار هنوز در اقصی نقاط کره خاکی جولان می دهد و جان ها را می ستاند اما دیر نیست که شاهد فروکش شدن آن در تمام دنیا باشیم.
در چنین گیروداری، جامعه بشری برای روحیه دادن به خود و فراهم ساختن زمینه مبارزه جوانمردانه، نخبگان ورزش کشورها در یک میدان رقابت دوستانه گردهم آمده اند تا در بزرگترین نمایش ۵ سال اخیر ورزش نقش خود را ایفا کنند. پیش بینی دقیق نتایج عملکرد قهرمانان و تیم های ورزشی در چنین میدان پر مخاطره ای آسان نیست اما با کنار هم نهادن فاکتورهای مختلف، بررسی شرایط ورزشکاران و موقعیت تیم های شرکت کننده، می توان تا حدودی نتایج را حدس زد.
با چنین پیش درآمدی چشم اندازی به موقعیت و جایگاه ورزشکاران کشورمان در المپیک ۲۰۲۰ توکیو دور از دسترس نیست. اگر بدبینی محض و خوش بینی ساده انگارانه را کنار نهاده و از دریچه واقعیت به موضوع بنگریم، به این نتیجه خواهیم رسید که از جمع کاروان ۶۶ نفره ورزشکاران اعزامی، تنها باید به مدال آوری تعدادی از آنها دل بست. این مهم به گویش های مختلف از زبان مسئولان ورزش نیز صادر شده و تاکنون با لفظ هایی چون، همین که توانستید سهمیه بگیرید کار مهمی انجام شده یا شما نخبه های ورزش هستید و رسیدن به این نقطه تنها نصیب عده معدودی در جهان می شود، عملا واقعیت ماجرا را عیان کرده اند.
به زبان ساده تر، قول ما نیز چنین است که برخلاف تبلیغات و برخی ادعاهای پیش از مسابقات المپیک، در یک نگاه توام با واقع‌بینی بازهم باید به رشته های مدال آور گذشته دل بست و از آنان امید موفقیت داشت. رشته‌هایی چون کشتی، تکواندو، وزنه‌برداری و حالا کاراته که در این دوره مجال حضور پیدا کرده است. در این میان البته، نیم نگاهی نیز می توان به تیراندازی و شمشیر بازی داشت. موجودیت ورزش ما همین است و فعلا نمی توان انتظار بیشتری از رشته ها و قهرمانان دیگر داشت. جز اینکه بیندیشیم، برنامه ریزی کنیم، بودجه و امکانات فراهم سازیم، استعداد ها را کشف و پرورش دهیم و در نهایت با گام های استوار توام با آگاهی به سمت هدف حرکت کنیم.
به اعتقاد نگارنده، در المپیک توکیو، حتی در مدال آوری رشته های سنتی نیز باید قدری تامل کرد. به عنوان مثال اگر وزنه برداران ما دوره قبل موفق به کسب دو طلای ارزشمند شدند، امسال و در بهترین شرایط به مدال نقره المپیک توکیو بسنده خواهند کرد. در شمشیربازی و تیراندازی هم اگرچه امید موفقیت می رود اما باید توجه داشته باشیم هیچکدام از ورزشکاران این دو رشته هنوز توفیق کسب مدال المپیک را پیدا نکرده و هنوز نمی توان با اطمینان از مدال آوری آنان در ژاپن سخن به میان آورد.
آنچه ذکر شد بیان واقعیت های ملموس و عینی ورزش ایران است که با هدف تطابق توقع مردم با موجودیت مورد توجه قرار گرفت. بدیهی است در این میان نمی توان توانایی های ذاتی قهرمانان ورزش کشور و حوادث و اتفاقات را در کسب نتایج نادیده گرفت. درست به همین دلیل،امید و آرزوی قریب به ۸۵ میلیون ایرانی، به اهتزاز در آمدن پرچم سه رنگ این سرزمین و احیای غرور ملی توسط قهرمانان اعزامی به المپیک است. قهرمانانی که علی رغم مشکلات و کاستی های فراوان موفق به کسب سهمیه شده اند و حاضر نیستند به راحتی دست از تلاش و طلب بردارند.
به قلم: محمدرضا کاظمی