باوجود اهمیت نکته فوق و صرفنظر از چگونگی عملکرد ورزشکاران و تیم های باقیمانده کشورمان در عرصه مسابقات المپیک، ذکر یک نکته خالی از لطف نخواهد بود که گفته شود شرح وظایف و مسئولیت افراد و ارگان های ذیربط در نتایج ورزش کشور قابل تفکیک است. اجازه دهید بدون حب و بغض قضاوت کنیم و درست بیندیشیم.
واقعیت این است که نتایج کسب شده در رشته های مختلف ورزش کشورها تا پایان المپیک، در درجه نخست متوجه فدراسیون‌های مربوطه است. یعنی مسئول موفقیت یا ناکامی صددرصدی، روسا و دست‌اندرکاران فنی فدراسیون‌ها هستند. این به معنای تبرئه مدیریت های بالا دستی نیست بلکه بیان شرح وظایف افراد و ارگان های دخیل در امر ورزش به مفهوم واقعی است. در واقع این حقیقت قابل کتمان نیست که فدراسیون های ورزشی متولیان اصلی پی گیری امور قهرمانی رشته تحت نظر خود محسوب می شوند. ارگان های بالا دستی از جمله وزارت ورزش که با یک حلقه واسطه، وظیفه اصلی حمایت و نظارت بر عملکرد فنی فدراسیون ها و ورزش قهرمانی را به عهده دارد در جایگاه بعدی قرار دارد. به عبارت دیگر در کشورهایی که از سیستم ورزشی مشابه ما برخوردارند یعنی تشکیلاتی تحت عنوان وزارت ورزش در راس هرم ورزش قهرمانی قرار گرفته، کمیته‌های ملی المپیک غالبا امور مربوط به دیپلماسی برون مرزی ورزشی، ارتباطات و مکاتبات بین‌المللی را بر عهده دارند. آنها در بعد داخلی نیز در امر برگزاری اردوهای آمادگی و تدارکات مربوط به رفاه تیم ها و ورزشکاران جهت حضور در بازی های قاره ای و المپیک متمرکز می‌شوند.
به سخن دیگر بی آنکه منکر نقش و جایگاه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک در کسب نتایج ورزشکاران و تیم ها بوده باشیم باید این واقعیت را در نظر داشته باشیم که نقش اصلی ارگان های یادشده بر همان پایه استوار است که پیش تر مورد اشاره قرار گرفت. بر همین اساس باردیگر تاکید می شود، فدراسیون های ذیربط متولی اصلی رشته ورزشی مورد نظر محسوب و به هر دلیل ممکن نمی توانند از نتایج کسب شده شانه کرده و دیگران را در آن دخیل بشمارند.
روسای فدراسیون ها انتخاب می شوند تا سکان هدایت رشته مربوطه را به درستی در دست گرفته و آن را به سرمنزل مقصود برسانند. آنان همانطور که در رویدادهای مختلف موفقیت و پیروزی ها را به نام خود ثبت می کنند، در مواقع لازم باید مسئولیت شکست و ناکامی ها را نیز بر عهده بگیرند. درست به همین دلیل باید ترتیبی اتخاذ شود تا دوره چهارساله مدیریت روسای فدراسیون های ورزشی پس از المپیک خاتمه پیدا کند تا اگر در دور مسئولیت وی، کامیابی به دست آمده بتواند رای اعضای مجمع را برای یک دوره مسئولیت دیگر کسب کند در غیر این صورت جای خود را به فرد واجد شرایط دیگر بدهد تا رییس جدید ۴ سال فرصت کار و تلاش داشته باشد.
این موارد بیان شد تا پیشاپیش و قبل از خاتمه بازی های المپیک در خصوص مدیریت‌های ورزش پیش‌داوری نکنیم و ثانیا امیدوار باشیم تا پایان مسابقات به همت دلاور مردان دیگر رشته های ورزشی به مدال و افتخارات دیگر دست پیدا کنیم. پس تا آن موقع صبور باشیم و شکیبایی پیشه کنیم.
به قلم: محمدرضا کاظمی