به گزارش منهای فوتبال، چند روز پیش یکی از دوستان می گفت پرونده کلاهبرداری 12-10 میلیاردی از او راکد مانده چون به او گفته اند پرونده اختلاس های مسئولان با چند ده و هزار میلیاردی در اولویت است!
حتماً هم شنیده اید در جامعه ای که قیمت خودرو یا دلار افزایش پیدا می کند چگونه مردم واکنشی خلاف جهت نشان می دهند و پیش خرید می کنند یا به سمت سوپرمارکت ها برای انباشت رب گوجه فرنگی هجوم می برند!
حالا در دل این اتفاقات بیاییم درباره بسکتبال صحبت کنیم. رئیس فدراسیون، مهمان حضوری رادیو گفتگو و من مهمان ناخوانده تلفنی همان برنامه، حدود 20 دقیقه روی کلیت یک موضوع بحث می کردیم که مفهومش برای او «برنامۀ توسعه بسکتبال» بود و برای من یک نوع «رفتار منفعت طلبانه ناشی از بی اعتمادی به آینده».
او می گفت تیم امید، تیم ملی اردن را در ویلیام جونز برده من گفتم 8 بازیکن اردن اصلاً نبودند و تیم ب اردن بوده، او می گفت نوجوانان و جوانان ما سوریه و قطر را در تورنمت زنجان بردند، من گفتم چرا در اعزام تیم ها به ویلیام جونز بدسلیقگی می کنیم؟ او می گفت و من گفتم تا رسیدیم به تیم ژاپن که دیگر او هیچ چیز نگفت.
اختلاف نظر بین من و طباطبایی از اینجا شروع شد که او اردن و چین تایپه ای که در وقت اضافی به این تیم باختیم یا باخت لحظات پایانی به کره جنوبی بدون 8-7 بازیکن اصلی این تیم را ملاک عمل تیم امید (از نظر طباطبایی) می داند اما من با احترام به زحمات تیم در این دوره و گفته های رئیس فدراسیون، شکست با 23 اختلاف امتیاز به تیمی جوان از ژاپن را ادامه مسیر خطرناک بسکتبال می دانم که بر اساس رفتار منفعت طلبانه برای دوران مدیریت او در نظر گرفته اند.
طباطبایی هم با عدم اعتنا و بدون توجه به توصیۀ دیگران به ویژه تعدادی خبرنگار که در فدراسیون او از آنها به عنوان «دشمن» یا «حاشیه ساز» بسکتبال نام برده می شود، رفتارهای منفعت طلبانه را «برنامه توسعه ای بسکتبال» تعبیر می کند.
اما چرا برای رئیس فدراسیون، باخت با 23 امتیاز اختلاف به تیمی جوان از ژاپن آنقدر که بردن تیم ب اردن یا باختن در وقت اضافی به چین تایپه ارزش دارد، مورد توجه قرار نمی گیرد؟
یکی از وظایفی که مدیران در جوامعی چون ما، آن را نادیده می گیرند پیش بینی کردن رویدادهاست. در کلیتی این چنینی «همکاری جمعی» پایین آمده و دایره استفاده از نظر و مشاورۀ دیگران محدود می شود و افرادی با بالا بردن توان فردی، به دنبال منافع فردی خود می روند و بس. اتکا به بردهایی بدون در نظر گرفتن اوضاع واقعی تیم ها و ماهیت اصلی بازی ها، واکنشی خلاف جهت «برنامه توسعه ای بسکتبال» را نشان می دهد که شرایط را بحرانی تر از قبل می کند.
با همکاری جمعی در بسکتبال، شرایط را طوری تنظیم کنیم که منافع فردی افراد در آن کم رنگ، و با پیش بینی کردن رویدادها و رفتارهای منفعت طلبانه، امید و اعتماد به آینده بیشتر شود.
افشین رضاپور