همه چیز از این جا شروع شد. جایی که امیر مهدی زاده در فینال بازیهای آسیایی جاکارتا شکست خورد و این شکست را ناشی از ناداوری در دیدار نهایی مسابقه خود دانست. اعتراض به قضاوت سبب شد که او حتی حاضر نشود برای گرفتن عکس یادگاری در کنار دیگر مدال آوران در برابر دوربین ها قرار گیرد و نتیجه این اعتراض، محرومیت یک ساله ای بود که نصیب نماینده کشورمان شد و بدتر این که او، شانس حضور در مسابقات کاراته قهرمانی آسیا در سال 2019 را هم از دست داد.
اما دردناک تر از شکست مهدی زاده در دیدار فینال و حتی تلخ تر از محرومیت او، ناآگاهی فدراسیون کاراته نسبت به این موضوع بود و کسانی که در زمان شکست مهدی زاده مسوول فدراسیون بودند. افرادی که به منفعلانه ترین شکل ممکن با این قضیه برخورد کردند. آنها ظاهرا هیچ مایل نبودند که بعد از خودشان، اثری از موفقیت های کاراته باقی بماند و حال، در این شرایط اگر دود تفکرات آنان به چشم امثال مهدی زاده رفت، برای آنها اهمیتی ندارد. زیرا از قدیم گفته اند: دیگی که برای من نجوشد، سر سگ در آن بجوشد!