به گزارش منهای فوتبال، خبر بسکتبال، مصاحبه و تحلیل هایی که گاهی وقت ها آنچه شنونده یا خواننده در ابتدای امر از آنها می فهمد، با فهم و نظر گوینده و نویسنده مغایرت دارد. اینکه ما از معنای یک مطلب عبور کرده و بر اساس ذهنیات خودمان واکنش نشان بدهیم از دیگر مواردی است که در زندگی روزمره و در مکاتبات مان با افراد در شبکه های اجتماعی شاهدش هستیم.
در این فضا همیشه ترکیبی از واژه ها، معنایی نمی دهد که نویسنده یا گوینده در پی آن است و سپس دخالت های اراده گرایانه، مفهوم و منظور کلی ترکیب واژگان را به مسیر دیگری می کشاند که بحث ابتر و مبهم می ماند.
در روزهای گذشته دو مصاحبه به ترتیب با صمد نیکخواه بهرامی و مصطفی هاشمی روی دو خبرگزاری مهر و ایرنا قرار گرفت که هر کدام یک گزاره مشترک و قابل فهم داشت:
«از الان نمی شود جام جهانی را برای رسیدن تیم ملی بسکتبال به المپیک پیش بینی کرد بلکه باید در جریان بازی ها تلاش کرد.»(نقل به مضمون).
منظور هر دو بازیکن و مربی در فرازی از دو مصاحبه بلندبالا همین یک نکته بود که رویکرد خود را در خصوص تیم ملی و نتایج این تیم در جام جهانی و شانس راهیابی به المپیک بیان کردند. نه فقط این دو نفر بلکه همۀ مربیان و کارشناسان نیز در این یک مورد اتفاق نظر دارند و پیچیدگی های زبانی هم برای فهم قصه تیم ایران در جام جهانی و شانس صعود به المپیک وجود ندارد.
در مقابل برخی واکنش ها به عقاید دیگران با وجود این اشتراکات، ظاهراً در بسکتبال انگار قرار است جامعه تک صدایی باشد و فقط کسانی حرف بزنند که نمونه اش را پیش از « ویلیام جونز» دیده بودیم. سرمربی تیم ب ایران پیش از بازی ها گفته بود تیمش مثل تیم پارسال نتیجه نمی گیرد اما در جریان بازی ها دیدیم که همین تیم، دو شانس برد خود را در دو بازی چگونه از دست داد و بازیکنان ثابت کردند با همین تیم هم می توانستیم در جام هر سال ضعیف تر شدۀ چین تایپه روی سکو برویم.
با چرخش و گرایش تاکتیک‌ها در گفتارِ یک طیف خاصِ بسکتبال که حدود 7 سال است (متأسفانه سرمربی تیم ب هم بتازگی در آن غلطیده) ظرفیت های متعدد باشگاهی و ملی را در اختیار دارد، اکنون در آستانه جام جهانی درصدد اعمال عقاید یا سیاست‌گذاری‌های جدیدی است که بگوید تحت هر شرایطی حرف، حرف آنهاست و دیگران حق اظهار نظر ندارند حتی اگر نظرشان با کلیت فضای عمومی بسکتبال برای رفتن یا نرفتن تیم ملی از جام جهانی به المپیک مشترک باشد.
آنها سعی می کنند با بازی «فرار رو به جلو» که به راه انداختند، ذهن مان را دستکاری کنند. روحیه بخشیدن به ملی پوشان توسط دیگران را دوست ندارند و به بهانۀ ایجاد «توقع» و «بار روانی» در تیم، درصدد فاصله انداختن بین ملی پوشان با دیگران هستند. در این میان عناوین و افتخارات بسکتبال ایران را عامدانه به فراموشی می سپارند. واژه‌ها و معناها و عقاید مشترکی که دیگران در مباحث خود مدنظر دارند را به گونه ای برداشت می کنند که دیگران را مخالف و معاند تیم ملی نشان بدهند و حضورشان را در رسانه ها آن هم در فاصله 43 روز تا جام جهانی مضر قلمداد کنند. آنها از «حافظۀ تاریخی» که دیگران از اعتبار و اقتدار بسکتبال ایران دارند، خوششان نمی آید.