اما در صورتی که مذاکرات به نتیجه نرسد و توافقی صورت نگیرد تبعات زیادی برای ورزش خواهد داشت که از اکنون باید در فکر چاره بود. در این حالت دو دسته عمده مشکلات خواهیم داشت: اول تشتت اقتصادی کشور که سبب کمبود بودجه و کمبود ارز برای برگزاری بازی ها و اردوهای تدارکاتی می شود و از الان باید چاره اندیشی شود. دوم درگیر شدن ورزش کشور در مسائل سیاست بین الملل. اکنون ما باید منابع تامین بودجه و ارز کافی را شناسایی کنیم تا در صورت ضرورت با مشکل مواجه نباشیم. در مورد موضوع دوم که تداخلات سیاست بین الملل و ورزش است موضوع کمی پیچیده تر است.
در صورتی که توافقی حاصل نشود ممکن است تنش سیاسی در این حد نماند و افزایش پیدا کند. در این صورت می توان متصور بود که یکی از حوزه های تحریم محتمل ورزش قهرمانی کشور است. اکنون ورزش در جهان بسیار سیاسی شده است و عموما مسائل سیاسی بر ورزش سایه می افکند، مانند تحریم ورزش روسیه به خاطر جنگ. مسئولان و سازمان ها و نهادهای ورزشی کشور از همین الان باید در فکر این باشند که اگر تنش سیاسی بیشتر شود بتوانند ورزش را از تحریم های سیاسی دور نگه دارند. در صدر آنها کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان باید ارتباطات خود را با نهادهای بین المللی تحکیم بخشند و از تبعات احتمالی آینده بکاهند. همچنین با توجه به برگزاری المپیک ۲۰۲۸ در لس آنجلس باید چاره ای اندیشیده شود که دولت آمریکا در روادید دادن به ورزشکاران و مدیران ورزشی ایرانی اخلال و کارشکنی نکند. آمریکایی ها سوابق سیاهی در این موارد دارند و لازم است تا از طریق کشورهای دوست و واسطه ها و نهادهای بین المللی از هم اکنون به فکر این موضوع بود.
به قلم آریا یونسی