آن چیزی که جامعه ایران را در تاریخ دور هم پابرجا نگاه داشته تا نام سرزمینمان بماند، ارج‌گذاری مشابه ما به حیات انسانی، آزادی‌های مدنی و صلح و آرامش فراگیر برای همگان بوده است. سوم مهرماه 1403 خانواده شهدای ورزشکاری از زرتشتی، ارمنی، کلیمی و ... در محل کمیته ملی المپیک حضور پیدا کردند. تاریخ دفاع مقدس پر بوده است از حماسه ها و رشادت‌ها و دلاوری‌هایی که کمتر بدان پرداخته‌شده و هر چه قدر در این زمینه کار شود نیز کم است و آن رشادت‌ها و قهرمانی‌ها را نمی‌تواند منعکس کند.
کمیته ملی المپیک میزبان مدال‌آوران مختلف و بسیاری بوده است اما قابل‌انکار نیست که بزرگترین و والاترین قهرمانان این سرزمین همان جوانانی بوده‌اند که با هر آیین و قومیت و زبانی، به میدان‌های جبهه حق علیه باطل رفتند تا از کشورشان دفاع کنند. ارگان‌ها و نهادهای حاکمیتی، حتی خود وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک در مناسبت‌های مختلف شهدای جنگ را گرامی داشته‌اند اما به خانواده شهدای ورزشکاری که از آن‌ها به اقلیت‌های مذهبی تعبیر می‌شود بخش مغفول مانده‌ای بود که کمیته ملی المپیک بر آن تأکید کرد.
در ورزش کشور می‌توان باشگاه آرارات را یکی از موفق‌ترین مجموعه ورزشی‌ها دانست که در تیم‌های مختلف ملی ازجمله فوتبال و یا بسکتبال نمایندگان خوبی را به تیم ملی معرفی کرده بود. برخی از شهدایی که در سوم مهر موردتکریم قرار گرفتند در رشته‌های کشتی و دیگر نیز بوده‌اند. کمیته ملی المپیک ایران بر اساس منشور المپیک نشان داد که تبعیضی بین قهرمانان خود قائل نیست و مجلسی را فراهم کرد تا خانواده شهدای ورزشکار در ادیان مختلف گرد هم آمده و در کنار مدال‌آوران قدیم و جدید ورزش کشور، روسای فدراسیون‌ها، مسئولان ورزش و ... قرار بگیرند تا ورزش کشور نشان دهد که هیچ‌گاه قهرمانان خود را فراموش نمی کند. و تفاوت این مراسم با دیگر بزرگداشت شهدا را می توان در چهره حاضرین مشاهده کرد.
این گردهمایی در سال‌های آتی می‌تواند در ابعاد جدیدی ادامه پیدا کند و گفتگو و مسابقات بین ادیانی را به وجود آورد و کمیته ملی ایران نیز توسعه‌دهنده این امر در جهان ورزش باشد. موضوعی که در مقالات آتی بدان خواهیم پرداخت.