در سکانسی از فیلم غلامرضا تختی ساخته بهرام توکلی، دوست و شریک تختی از وی می خواهد که در ازای ۳۰۰ هزارتومان برای کارخانه عسل سازی تبلیغ کند و تختی پیشنهاد را رد می کند و جواب می دهد«چی قربونت؟ می خوای عکسم و بزنم رو این شیشه عسل و فردا بچه های ندار می بینند و فکر می کنند من عسل خوردم شدم تختی، زورشونم نمیرسه عسل بخرن، بیشتر غصه می خورن». این سکانس با توجه به موارد سال های اخیر به خوبی تمایز جهان پهلوان با دیگر ورزشکاران را نشان می دهد. هر چند تبلیغ برای موبایل های گران قیمت و غیر قانونی در شرایط فعلی جامعه درست نیست اما اینکه ورزشکاران در ازای مبالغی ناچیز، اعتماد مردم را به شرکت های بعضا نامعتبر جلب می کنند، ایراد این قشر نیست و مشکل حاکمیتی و مدیریتی می باشد.
امنیت جامعه که تنها در مرزهای جغرافیایی و در مقابل تروریست ها و دولت های خارجی نمی باشد. سلامت روانی، اجتماعی، فرهنگی، رفاهی و اقتصادی نیز بر عهده حاکمیت می باشد. در سال های اخیر کم نبودند سودجویانی که از بخش های دولتی سر براوردند و ثروت و دارایی مردم را به یغما برده باشند. بانک و موسسات مالی ای که اسپانسر صداو سیمای جمهوری اسلامی(در زمانی که هنوز به حاشیه و انزوا رانده نشده بود) بودند و اعتماد مردم را جلب کردند و در ادامه نابودی اندوخته هایشان را پدید آوردند.
در نمونه کوروش کمپانی نیز مجددا ارگان های دولتی نقش بسزایی در گسترش کار این افراد داشتند. به عنوان مثال شهرداری تهران برای بسیاری ازشرکت ها تبلیغاتی می کند که آینده نامعلومی دارند. آیا جرات دارند زاکانی شهردار تهران و بخش تبلیغات شهرداری را نیز شامل جریمه کنند؟ آیا انتظار دارند که باور کنیم که مالک جوان کوروش کمپانی به تنهایی چنین فسادی را رقم زده و یا شرکایی را نیز داشته است که این موج تبلیغات گسترده را پدید آوردند؟
بیرانوند و خواهران منصوریان و چند نفر دیگر در مقابل تعداد بیشمار هنرمندانی که به تبلیغ این مجموعه پرداختند ناچیز است اما کسی به آنها حمله نکرده و هنرمندان را مقصر جلوه نمی دهد. این خود درگیری و موجی که قصد تخریب جامعه ورزش نزد مردم را دارد، می بایست کنترل و مدیریت کرد. البته تعدادی از هنرمندان عذر خواهی کردند و پیشنهاد می کنیم ورزشکارانی نیز که موجبات اعتماد مردم به این مجموعه را فراهم آوردند نیز مبالغ دریافتی را عودت دهند تا التیامی بر زخم مردم زیان دیده فراهم آورند.
صدا و سیمای جمهوری اسلامی که هر سال بودجه اش چندبرابر می شود و واحدهای سیارش در سطح شهر در گردش می باشند و جزئی ترین امور را رصد می کنند چرا پیش از بوجود آمدن این اتفاق برنامه ای تهیه نکرد؟ انانی که خود را عقل کل و مردمی می دانند و بیشترین بودجه ها را دارند و کمترین کارایی ، نمی توانستند جلوگیری از این فساد کنند؟
تمام این ناکارامدی ها موجب شد تا پرونده فساد جدیدی در تاریخ معاصر کشور رقم بخورد و همچون دیگر موارد مشابه تنها در ابتدای امر مردم متوجه و سرگرم می شوند و از انتهای آن خبری نخواهدبود تا بروز فساد و اختلاس بعدی... .
حسین محمدی