ناکامی سیاست های فدراسیون کشتی در آوردگاه جهانی

هیچکدام از کشورهای دیگر نیز با تیم ششدانگ وتوانمند وارد صربستان نشده بودند. در این میان تنها آمریکایی ها می توانستند به عنوان حریف قابل ملاحظه با ما رقابت داشته باشند.تحت این شرایط و یک روز پیش از آنکه سوت پایان مسابقات به صدا در آید آمریکایی ها با حساب امتیاز بالا گوی سبقت را از ما ربودند. 
در یک کلام می توان ادعا کرد تیم ملی کشتی آزاد کشورمان در جهانی ۲۰۲۳ صربستان ناکام بود. اوج این ناکامی و شکست سیاست های کشتی را می توان در  شکست با ضربه فنی حسن یزدانی جستجو کرد. درست همان لحظه ای که نگاه غمبار  کاپیتان تیم ملی کشتی آزاد به دوردست ها دوخته شد و پر افتخارترین ورزشکار کشورمان تلاش چندانی برای رهایی از دام حریف از خود نشان نداد. آن نگاه و آن چهره اندوهگین  یک دنیا حرف ناگفته داشت. حرف هایی که به وضوح می شد  آن را به نارضایتی و  اندوه تعبیر کرد. نارضایتی از اینکه عده ای از کارشناس نماها و اعوان و انصار فدراسیون تمام بار روانی کشتی را به دوش او انداخته بودند. از بی برنامگی های فنی و اجرایی، نسخه پیچی های جورواجور و دستورالعمل های ریز و درشت برای تغییر سبک، ضعف کوچینگ، ضعف کادر فنی،ضعف مدیریت و ضعف های بسیار دیگر. به عبارت دیگر این حسن یزدانی نبود که در آوردگاه جهانی ضربه فنی شد بلکه  مدیریت پرحاشیه فدراسیون بود که حاصل عملکرد بلند پروازانه و ادعاهای دور و دراز خود را دید و مزه آن را چشید. بارها  اعلام کرده بودیم نتایج عملکرد دبیر و دایره تنگ خودی های وی از سال سوم به بعد مشخص خواهد شد. این پیش بینی اکنون و در خلال رقابت های جهانی بلگراد به حقیقت پیوست و قاطبه مردم ایران به چشم خود دیدند که تیم پرستاره کشتی آزاد ما علی رغم ضعف مفرط روس ها، افول تک ستاره های کشورهایی چون گرجستان، آذربایجان، ترکیه، نبود قهرمانان مطرح هند و پسرفت کره، مغولستان، ازبکستان، قزاقستان، اوکراین، بلغارستان و کوبا تنها با یک تیم قدرتمند به نام آمریکا رقابت کرد و در پایان با اختلاف امتیاز فاحش از آنها عقب افتاد. در بلگراد اغلب ملی پوشان ما برابر نفرات شاخص کشتی دنیا بازنده شدند. متقابلا نفس چاق، قدرت بدنی بالا و میل وافر به پیروزی ازجمله فاکتورهای موفقیت آمریکایی ها بود.

آنگاه که نگاه یکسویه و تنگ نظری های مسئولین فدراسیون کارشناسان مستقل و کشتی نویسان باسابقه را پس زد. مدیحه سرایان و مبلغین ریز و درشت فرصت پیدا کردند تا اطلاعات غلط و تبلیغات نادرست به آنها ارائه کنند. اطلاعاتی که خوشایند مسئولین فدراسیون بود اما در واقع پایه و اساسی نداشت. این به اصطلاح کارشناسان، جای بیان حقایق و ذکر قوت و ضعف کشتی گیران و رقبای آنان صرفا زبان به تعریف و تمجید گشوده و موجبات گمراهی را فراهم کردند. در چنین حال و هوایی بود که کادر فنی تیم ملی کشتی آزاد نیز کارنامه ضعیفی از خود به جای گذاشت. آنان نه برنامه داشتند، نه توانستند حریفان به درستی آنالیز کنند و نه اصلا با نقش و وظایف خود آشنا بودند. این جمع کم تجربه، بدون کارنامه روشن و بی هدف، تقریبا هیج کار مثبتی برای ایجاد انگیزه، افزایش اعتماد به نفس و میل به پیروزی نزد کشتی گیران انجام ندادند. نمایندگان ما  به جز امیر حسین زارع و معدودی دیگر در کل مسابقات مغموم، بی هدف و کم تعصب ظاهر شدند. این همه، حکایت از اردوهای بی هدف  و فقدان نشاط داشت. در بلگراد نه تنها سهمیه کافی برای حضور در المپیک نگرفتیم بلکه تعدا کشتی گیرانی که ضربه فنی شدند، مدال آورانی که ناکام ماندند و قهرمانانی که ثانیه های آخر بازنده شدند موجبات شگفتی علاقه مندان این ورزش را فراهم کردند.
در میدان جهانی، ملی پوشان کشتی آزاد ما هرجا با چهره های شاخص روسیه و آمریکا روبرو شدند بازنده میدان بودند و این شکست ها زنگ خطر را به فاصله یک سال مانده تا المپیک برای کشتی آزاد به صدا در آورد. به یاد داریم سال ۲۰۱۱ استانبول یعنی تنها یک سال پیش از المپیک ۲۰۱۲ که بهترین نتیجه تاریخ کشتی رقم خورد تیم آزاد ما تنها با یک امتیاز کمتر پشت سر روس ها قرار گرفت و فرنگی کاران نیز علی رغم یار کمتر بهترین نتیجه لازم را گرفتند اکنون و با گذشت بیش از یک دهه از آن دوره و مدعیانی که خود را عین کشتی و صاحب این ورزش قلمداد می کنند نتیجه ای که می گیریم تاسفبار است.

به قلم محمدرضا کاظمی