بازی های آسیایی و رتبه ایران در آن هرگز به میزان اهمیت بازی های المپیک و جایگاه کشورمان در آن مسابقات نخواهد بود، اما با حضور کشور هایی مانند چین و ژاپن می توان به سنجش نسبتا درستی از جایگاه ورزش ایران در المپیک دست پیدا کرد. مسائلی که با توجه به کیفی بودن کاروان ایران نسبت به ادوار گذشته، می تواند بیانگر موفقیت و یا ضعف فدراسیون ها و تیم های ورزشی کشورمان باشد.
در این میان تکلیف فدراسیون هایی که با دو یا سه دوره ثبات مدیریتی حتی حضور در بازی های آسیایی برایشان دشوار بوده مشخص است. فدراسیون هایی نیز که وعده مدال آوری دادند اما در عمل ناکام ماندند نیز نیازمند ریشه یابی و طبیعتا تغیرات فنی یا مدیریتی خواهند بود. اما فدراسیون هایی که طبق پیش بینی ها و در عمل نتایج افتخار آمیزی را کسب می کنند نیز باید حفظ و با حمایت های بیشتری به مددشان آمد. درست است که مسابقات هانگژو به اهمیت المپیک نمی باشد اما می تواند به مثابه فصل خانه تکانی برای ورزش کشور تلقی گردد تا مسئولان ارشد وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک در خصوص بودجه بندی و یا انتخابات فدراسیون ها تصمیمات بهتری را اتخاذ کنند.
عملکرد ورزشکاران در هانگژو سنگ محک مطلوب و ارزشمندی خواهد بود. البته که تعداد و مرغوبیت مدال ها نیز ارزشمند می باشد اما پی بردن به ضعف و یا قوت ورزش کشور برای حضوری مقتدرانه در پاریس ارزشمندتر خواهد بود.
حاصل ثبات مدیریتی برخی افراد در رشته های مختلف می بایست و جلوه ای داشته باشد و بازی های آسیایی این مهم را فراهم می کند. موفقیت و یا شکست در این مسابقات نیز می تواند برای بقا و یا پایان کار این افراد مورد سنجش و معیار قرار گیرد.
دوچرخه سواری با حضور دو نماینده، دو و میدانی با 8 نماینده و ابهام در حضور ژیمناستیک کاران کشورمان در این رقابت ها به خوبی نشان می دهد که چه خلا های بزرگی در مدال آورترین رشته های ورزشی در هانگژو و پاریس داریم. مسلما پس از بازی های آسیایی هانگژو و پیش از المپیک پاریس می توانیم شاهد تدابیر ارزشمند و ویژه ای از جانب دو نهاد عالی ورزش کشور یعنی کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان در خصوص فدراسیون های ورزشی قرار گیریم.
حسین محمدی