شانس آوردیم که پیمان بیابانی در روزهای پایانی اردو آسیب دید تا رحمان عموزاده جانشین وی در وزن ۶۵ کیلوگرم شود وگرنه چه بسا همان یک مدال طلای این دوره از مسابقات را هم به دست نمی آوردیم هر چند باید به خاطر داشته باشیم رحمان هم که عنوان قهرمانی جهان را یدک می کشد در دیدار نهایی برابر حریف مغول همان رحمان همیشگی نبود. با این وصف او توانست به هر مشقت ممکن تک مدال طلای آزادکاران در این دوره از مسابقات را کسب کند وگرنه ممکن بود کادر فنی بدترین نتیجه تاریخ کشتی را به نام خود ثبت کند.
آزادکاران کشورمان طی ۳۶ دوره حضور در میدان آسیایی قریب به ۳۰ بار عنوان قهرمانی را به خود اختصاص داده و چند مرتبه نیز به جایگاه دوم بسنده کرده اند. در این میان آزادکاران تنها دو مرتبه به جایگاه سوم تنزل پیدا کرده اند. بار اول سال ۱۹۹۹ بود که این رویداد به میزبانی ازبکستان برگزار شد البته در آن آوردگاه تیم ما علی رغم کسب ۳ مدال طلا زیر دست میزبان و قزاقستان قرار گرفت. بار دوم نیز همین مسابقات آستانه قزاقستان است که کشتی گیران ایران در کمال ناباوری تنها با یک طلا، یک نقره و سه برنز و اختلاف امتیاز بسیار بالا( ۵۵ امتیاز) پس از قزاقستان قهرمان و ژاپن سوم شد!
نگاهی به عملکرد ملی پوشان اعزامی به سی و ششمین دوره مسابقات قاره ای گویای این واقعیت است که نفرات ما در این دوره از پیکارها، بی انگیزه، ضعیف و غیر منتظره ظاهر شدند. شکست های با ضربه فنی و ناکامی نمایندگان اوزان بالا برابر کشتی گیران چین و ژاپن در نوع خود بی سابقه بود. معلوم نیست چه بلایی سر کشتی گیران آمده بود که چنین سردرگم و بدون نشاط مقابل حریفان قرار می گرفتند. البته نقد حاضر صرفا متوجه کشتی آزاد است چرا که فرنگی کاران با اقتدار قهرمان آسیا شدند هر چند همگان می دانند کشتی فرنگی در قاره کهن از اقتدار کافی برخوردار نبوده و نیست خصوصا در این دوره از مسابقات شاهد افت کمی و کیفی شرکت کنندگان بودیم. اما در مورد کشتی آزاد و عملکرد انتقاد آمیز آنها بدون تردید باید انگشت اتهام را بسوی کادر فنی مدیر تیم ها و رییس فدراسیون نشانه رفت این مجموعه محدود که در حال حاضر تمام مقدرات تیم های ملی را در دست گرفته و اغلب تصمیم گیری ها را پشت درهای بسته و بدون مشورت با بزرگان و کارشناسان می گیرند نتایج تک روی و خود محوری های خود را را با عملکرد ضعیف و مدیریت ناتوان در میدان آسیایی به چشم دیدند.
ناکارآمدی کادر فنی و مدیریت کشتی
فدراسیون کشتی طی قریب به چهار سال گذشته بیش از آنکه در اندیشه همگرایی، وفاق و اتحاد در میان جامعه کشتی باشد بر طبل حواشی و پر رنگ کردن اختلافات کوبیده. در رابطه با نتایج منفی چنین دیدگاه و بازتاب آن در میان قهرمانان و ملی پوشان پیشاپیش هشدار داده بودیم اما ظاهرا گوش کسی از مسئولین ورزش و فدراسیون به این مسایل بدهکار نیست. اکنون به نظر می رسد آن پیش بینی ها به نوعی مجال ظهور پیدا کرده و شکست سنگین ملی پوشان آزادکار در آوردگاه آسیایی در سایه تفکرات یاد شده به وقوع پیوسته. بدیهی است کادر فنی تیم ملی نیز در ناکامی اخیر کشتی سهم بسزایی دارد اما به خاطر داشته باشیم این کادر فنی ناتوان نیز دستپخت همان تفکری است که اجازه و امکان حضور چهره های شاخص در کنار تیم ملی را نمی دهد. همین تفکر حتی از حضور کارشناسان و کشتی نویسان با تجربه و مستقل در کنار ورزش اول و اردوها بیمناک است چرا که تحمل نقد و تذکر آنها را ندارد. کار به جایی رسیده که پس از شکست سنگین در میدان آسیایی امکان شنیدن صدای نقد همین کارشناسان در رسانه های دیداری و شنیداری نیز فراهم نمی شود چرا که احتمالا خوشایند فدراسیون نیست. در هر حال هدف از ذکر این نکات و موارد که یقینا به مذاق دوستان دست اندرکار فدراسیون خوش نخواهد آمد بیان چند باره این امر است که ادامه چنین خط مشی و مسیر جز اینکه ورزش اول و خیل علاقه مندان آن را دچار چالش و نارضایتی کند نتیجه دیگری به همراه نخواهد داشت. به خاطر داشته باشیم فقط چند ماه تا بازی های آسیایی گوانگژو و رقابت های جهانی صربستان باقی مانده است و اگر قرار باشد با همین فرمان پیش برویم شاهد ناکامی های بیشتر در عرصه کشتی خواهیم بود.
بی انگیزه و ضعیف
معلوم نیست کادر فنی چه بلایی سر کشتی گیران اردو نشین آورده بود که تقریبا همه آنان در مسابقات آسیایی قزاقستان بی انگیزه و ناتوان بودند. نفرات ما از علیرضا کریمی گرفته که در عین تجربه و اقتدار فینال را به نماینده قزاق باخت تا ارشک محبی، معصومی، ابوذری و کاووسی که از گردونه رقابت ها حذف یا برابر رقبایی از چین و ژاپن ضربه فنی شدند اگر بدون حضور در اردو و یا تمرینات شخصی عازم میدان آسیایی شده بودند نتیجه بهتری کسب می کردند. کم سابقه است نمایندگان اوزان بالای ما به رقبایی از دو کشور یاد شده باخته باشند اما این اتفاق در قزاقستان رخ داد تا به خود آییم و سرخوشی موفقیت نسبی جهانی نروژ را که در شرایط خاص برگزار شد از سر به در کنیم. در این دوره از مسابقات حتی رحمان عموزاده که عنوان قهرمانی جهان را یدک می کشد در حد و اندازه واقعی خود نبود. تصور کنید روس ها هم بتوانند در بازی های آسیایی یا میدان جهانی حضور پیدا کنند در آن صورت تکلیف ما با این کادر فنی و چنین آمادگی تیم ملی چه خواهد شد؟
برای باخت تیم ملی کشتی آزاد هیچ بهانه ای قابل قبول نیست اینکه عده ای پایبندی به چرخه انتخابی را دلیل باخت بشمارند یا برخی زمین و زمان را در این ناکامی مقصر قلمداد کنند مقبول اهل فن نخواهد بود. دلیلی ندارد هرگاه موفق بودیم چرخه انتخابی را مصادره به مطلوب کنیم و هرگاه ناکام شدیم آن را دلیل باخت بدانیم. واقعیت این است تیمی که پس از المپیک تحویل کادر فنی کنونی شد در واقع حاصل کار مربیان پیشین بود که میوه آن بلافاصله در جهانی نروژ چیده شد اما بعد از آن و حتی در جهانی صربستان که انتظار می رفت در غیاب روس ها عنوان قهرمانی جهان را از آن خود کنیم عملکرد قابل قبولی برابر آمریکایی ها نداشتیم اکنون با این وضعیت در جهانی ۲۰۲۳ باید نگران باخت به تیم هایی چون قزاقستان و ترکیه هم باشیم مگر اینکه تحولاتی در فدراسیون رخ دهد و اتفاقات تازه ای که به نفع کشتی باشد رقم بخورد.
به قلم محمدرضا کاظمی