سایه روشن‌های قونیه

پنجمین دوره بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی قونیه با همه نقاط ضعف و قوت خود خاتمه یافت تا از چند منظر بتوان به این رویداد مهم توجه داشت.

اگر چه کمیته برگزاری بازی‌ها تجربه لازم در برگزاری چنین رویدادی را نداشت و در اموری همچون هماهنگی، حمل و نقل و خدمات، تمهیدات لازم اندیشیده نشده بود ولی با توجه به زیر ساخت‌های مناسبی که شهر میزبان داشت و عدم دریافت کمک مسئولان شهر میزبان از دولت مرکزی و استان‌های مجاور و برگزاری صفر تا صد این رویداد با تکیه بر امکانات و نیروهای انسانی استان باید گفت قونیه نمره قبولی و حداقل 16 از 20 گرفته است چرا که ترکیه با شهر  تقریبا درجه ۳ خود توانست بازی‌های کشورهای اسلامی را برگزار کند ولی ما با ۳ شهر اصلی و درجه یک خود یعنی مشهد، تهران و اصفهان نتوانستیم.

نکته قابل توجه اینکه قونیه از زیر ساخت‌های لازم همچون حمل و نقل، هتل، سالن، مراکز خرید و تفریحی برخوردار بود بطوریکه برگزاری این رقابت‌ها خللی در امور جاری و زندگی مردم همچون تعطیل کردن شهر و بستن خیابان و ترافیک ایجاد نکرد اتفاقی که غالبا در چنین مواقعی در کشور ما مرسوم است.

تیم‌های اعزامی به این بازی‌ها اگرچه اردوهای مناسبی را پشت سرگذاشته بودند اما نبود نگاه حرفه‌ای برخی مسئولان فدراسیون‌ها و مربیان مبنی بر اینکه بازی‌های کشورهای اسلامی سطح چندانی ندارد، باعث شد تا برخی تیم‌ها نتوانند انتظارات را برآورده کنند این در حالیکه بود که بسیاری از کشورهای اعزامی به این میدان سخت با نفرات اصلی و حتی عنوان‌دار المپیکی، جهانی و قاره‌ای راهی این بازی‌ها شده بودند. در واقع این اتفاق بیانگر آن است که برخلاف تصوراتی که در کشورمان در خصوص بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی وجود دارد و آن را کم اهمیت جلوه می‌دهند و سطح فنی آنرا مطلوب نمی‌دانند، دیگر کشورها با توجه به برنامه داشتن و سیستماتیک بودن ورزششان اتفاقا توجه ویژه‌ای به این بازی‌ها داشته یا حداقل از این پس دارند و طبیعی بود  تیم‌هایی مثل کاراته و دوومیدانی که این رقابت‌ها را دست‌کم گرفته بودند نتوانند باوجود تلاش انتظارات را برآورده کنند. 

یکی از موارد دیگری که ما کمتر به آن توجه کرده بودیم نزدیکی ترکیه به کشورهای مسلمان آفریقایی بود چرا که این موضوع باعث شد تا بسیاری از کشورهای مسلمان آفریقایی با حداکثر توان در این میدان حضور داشته باشند که همین امر سطح فنی مسابقات را بالا برده و چه بسا اگر کشور مصر در این رقابت ها حضور می‌یافت، در بسیاری رشته‌ها دست ما از مدال کوتاه می‌ماند.

یکی دیگر از مسائل مهم این رقابت‌ها استفاده میزبان از دانشجویان بورسیه  آفریقایی و آسیای شرقی و خاورمیانه ای خود بعنوان داوطلب یا والنتیر بود که نشان می‌دهد میزبان بسیار هوشمندانه دارد از نیروهای خود بهره می برد.

نکته قابل تامل دیگر در این بازی‌ها بحث داوری بود، به رغم اینکه از سوی مربیان و مسئولان شنیده می‌شود ناداوری دست ما را از برخی مدال‌ها کوتاه کرد اما آنچه که این حقیر حداقل در سالن رقابت های تکواندو، جودو و کاراته حضور  داشتم باید بگویم شاهد چنین مسائلی نبودم.البته اشتباهات داوری وجود داشت ولی به شخصه معتقدم این امر بخاطر اشتباه فدراسیون‌های جهانی مربوطه در چیدمان و اعزام داوران به این آوردگاه بو چرا که به نظر می‌رسد مسئولان فدراسیون‌های جهانی سطح این رقابت‌ها را معمولی دانسته و از داوران خوب و نه عالی و ممتاز در این مسابقات بهره بردند که در عمل دیدیم با توجه به حضور قهرمانان المپیک، جهانی و قاره‌ای از اروپا، آسیا و آفریقا سطح فنی مسابقات برخلاف تصورات اولیه بالا بوده و همین امر باعث شود تا داوران نتوانند انتظارت را برآورده کنند.

 یکی دیگر از نکاتی که در این بازی‌ها مشهود بود و بارها به چشم آمد نبود تجربه لازم از سوی برخی سرپرستان تیم‌های اعزامی و ندانستن یا حداقل توجیه نبودن در خصوص اهمیت شرح وظایفشان است، به همراه نداشتن پرچم ایران هنگام بر روی سکو رفتن برخی تیم‌ها و قهرمانان، به همراه نیاوردن بطری آب با تیم‌ها و ناتوانی در هماهنگی و برآورده کردن برخی خواسته‌های بعضا کوچک ملی‌پوشان نشان می‌دهد زین پس باید در انتخاب سرپرست تیم گ‌ها و توضیح شرح وظایفشان دقت بیشتری کرد یا حداقل آموزش گ‌های لازم داده شود مضاف بر اینکه برخی تیم‌ها سرپرست داشتند ولی بزرگ نداشتند.

آنچه که این حقیر از این رقابت‌ها استنباط کرده‌ام این است که از دوره هفتم و هشتم بازی‌ها دیگر چیزی به اسم همبستگی کشورهای اسلامی نداریم در واقع از این بازی‌ها باید به عنوان المپیک کشورهای اسلامی یاد کرد امر مهمی که هم فدراسیون‌های جهانی در انتخاب داوران باید به آن توجه داشته باشند هم کادر سرپرستی، هم فدراسیون‌ها و هم مربیان و ورزشکاران اعزامی چراکه سطح فنی رقابت‌ها و نحوه اعزام نفرات از سوی دیگر کشورها نشان می‌دهد این رقابت‌ها دیگر جنبه افزایش آمادگی نداشته بلکه هدف نتیجه‌گیری است تا قهرمانان با آب دیده شدن از آن سکویی بسازند برای پرتاب به سکوهای بالاتر همچون المپیک و جهانی، نکته‌ای که ترکیه کشور میزبان، ازبکستان، آذربایجان و قزاقستان به خوبی به آن توجه دارند تا با این تفاوت رویکرد، زنگ خطر برای ورزش کشورمان در بازی‌های آسیایی هانگژو بصدا در آید.

بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی قونیه سایه روشن‌های فروان و نقاط تاریک و روشن بسیاری برای ورزش کشورمان داشت اما آنچه که بیش از همه در قونیه نمود پیدا کرد اینست که زین پس باید اسم این بازی‌ها به المپیک کشورهای اسلامی تغییر داد یا حداقل با این نگاه، کاروان اعزام کردیعنی اگر قرار است تیمی یا ورزشکاری به این بازی‌ها اعزام شود با بودجه، امکانات و ذهنیت المپیکی اعزام شود وگرنه در دوره‌های بعدی عنوانی بهتر از پنجمی و ششمی نصیب کاروان ورزشی کشورمان نخواهد شد.

به قلم: حسین رامادان