سال گذشته در 8 آبان 1399 در یادداشت «تاریخ های من درآوردی خارج از تقویم» نوشتیم برای اینکه روزی جهانی قلمداد شود می بایست توسط سازمان یا نهادی جهانی ثبت شود. در سال های اخیر به واسطه فضای مجازی شاهدیم که هشت آبان را به مربیان تبریک می گویند. خرده ای بر مردم عادی و جامعه نیست چراکه بر روی مشاهدات خود عمل می کنند در حالی که چنین روزی نه تنها جهانی نیست بلکه در تقویم ملی نیز ثبت نشده است.
اساسا روز مختص مربیان در بسیاری از کشورها وجود ندارد و تنها روزی از مربیانی خود تجلیل می کنند که ورزشکارانشان موفقیتی را کسب کنند بر همین اساس تاریخ هایی هم که وجود دارد ویژه همان کشور است و قابلیت تسری بخشیدن به آن وجود ندارد. از 8 مهر تا 9 آبان و همچنین سوم تا نهم ماه می میلادی و در آمریکا 6 اکتبر، تاریخ هایی است که از آن به عنوان روز مربی یاد می شود. واضح است که این روز سلیقه ای است و تاکنون همگانی نشده است.
همچنین هر روز را می توانیم به یاد مربیان باشیم و بهانه ای ایجاد کنیم تا از این قشر زحمتکش تقدیر کنیم اما می توانیم بهتر عمل کنیم و جلوی بدعت های بدون پیشینه را بگیریم. به جای اینکه روزی بدون پایه و اساس را به مربیان اختصاص دهیم، وزارت ورزش و یا کمیته ملی المپیک که متولیان ورزش کشور هستند، روزی را ویژه مربیان ثبت ملی کنند و در تقویم کشور بگنجانند. همان طور که 12 اردیبهشت را روز معلم می نامیم در حالی که روز جهانی معلم در تاریخ دیگری است.
امید است به جای اینکه یک اشتباه توده ای را هر ساله در فضای مجازی تکرار کنیم، این امر را به مطالبه همگانی تبدیل کنیم تا متولیان ورزش کشور به خود آمده و روزی را ویژه مربیان زحمتکش همه رشته های ورزشی اختصاص دهند. پس از آن می توانیم به ابعاد مختلف مربیگری و فلسفه این گروه بپردازیم.
حسین محمدی