شب گذشته، پس از گذشت ۱۷ روز پر تلاطم، بازی های المپیک توکیو به ایستگاه آخر رسید. اکنون نوبت مسابقات پارالمپیک فرا رسیده تا ورزشکاران رشته های مختلف جهان با یکدیگر به رقابت بپردازند. در این میان پرسش مهم آن است که اساسا چرا همیشه مسابقات پارالمپیک و پاراآسیایی پس از المپیک و آسیایی برگزار می شود؟
شاید همین امر اجحاف بزرگی در حق پارالمپیکی های دنیا باشد. تا زمانی که المپیک برگزار نشده همه در باره این رویداد بزرگ سخن به میان می آورند و آنگاه که این مسابقات خاتمه می یابد، صحبت از ناکامی ها، شکست ها، مدال آوری و کارنامه مسابقات المپیک است. در هر دو صورت خبری از پارالمپیکی ها نیست. به گونه ای از غیرت و توان المپیکی ها سخن گفته می شود که گویی از پیش از اعزام مدالشان را به گردن آویخته اند. با کسب هر سهمیه المپیکی ساعت ها برنامه و مستند ساخته می شود. اینکه قرار است چه بپوشند و چه کسانی رژه بروند و ... به طور کلی همه چیز المپیک بیش از اندازه حساس و مهم تلقی می شود.
آن همه تبلیغات برای المپیک در حالی صورت می گیرد که از زمان برگزاری مسابقات پاراآسیایی و یا پارالمپیک ورزشکاران کشورمان نتایج درخشانی کسب کرده و با موفقیت تمام در این رویدادها حاضر شده و افتخارات بیشتری نیز در مقایسه با همتایان خود بدست آورده اند.
اکنون المپیک پایان یافته اما کماکان موفقیت ها و ناکامی های این رویداد زیر ذره بین قرار دارد. گویا فراموش کرده ایم کاروان دیگری در حال اعزام است. آیا واقعا نگاهمان به المپیک و پارالمپیک یکسان است؟
چه ایرادی دارد این مسئله را مطرح کنیم که مسئولان برگزاری یکبار مسابقات پارا را در ابتدا برگزار کنند، شاید عدالت و توجه بیشتری نسبت به ورزشکاران جانباز و معلول معطوف شود. ورزشکارانی که با کمترین ادعا و انتظار بیشترین موفقیت ها را بدست می آورند.
مسابقات پارالمپیک توکیو فرصت مغتنمی است تا نشان دهیم که میان المپیک و پارالمپیک تفاوتی نیست و هر دو نزد ما یکسان هستند.
حسین محمدی