فدراسیون بین‌المللی ورزش زنان مسلمان در سال ۱۳۶۹ تأسیس شد، بی‌شک احیا، آغاز فعالیت و توسعه تعداد زیادی از رشته‌های ورزشی زنان ایران مرهون اقدامات انجام شده این فدراسیون در دهه ۷۰ بود، اما گره خوردن موضوع زنان با ورزش سرانجام دردهه ۸۰ قربانی سیاست شد و با اعلام انحلال این ارگان فعالیت زنان هر رشته به فدراسیون متبوع آن واگذار شد، تصمیمی که اگرچه در ابتدا منطقی به نظر می‌رسید و استدلال‌های فراوانی در توجیه‌اش داشت اما بعد از گذشت دو دهه ثابت کرد در مدیریت مردسالار ورزش کشور، زنان اسیر نگاه تبعیض‌آمیز و جنسیت زده و کلیشه‌وار مدیران فدراسیون‌های مختلف شده‌اند و در تخصیص منابع اعتبارات، اعزام‌ها و غیره به عنوان اولویت دوم در اکثر رشته‌های ورزشی درنظر گرفته می‌شوند.
تراژدی دردناک ماجرا به رشته‌هایی معطوف بود که عملا به دلیل پایبندی به میزان ارزش‌های عرفی و شعایر مذهبی امکان حضور در رویدادهای بین‌المللی را ندارند؛ اما فدراسیون ورزش زنان مسلمان توانسته بود با برگزاری رویدادهای بین‌المللی مطابق با استانداردهای داخلی خون تازه‌ای به رگ‌های آن‌ها تزریق کند.
با تغییر دولت و روی کار آمدن مسعود سلطانی‌فر شعارهای زیبایی در حمایت از ورزش زنان داده شد، سمینارها، نشست‌های هم‌اندیشی و جلسات راهبردی برای ورزش زنان برگزار و در نهایت تصمیم گرفته شد تا باردیگر فدراسیون بین‌المللی ورزش زنان مسلمان احیا شود.
دی ماه سال ۹۷ الهه عرب عامری به عنوان سرپرست این فدراسیون منصوب شد؛ اما تمام شعارهای آقایان آورده‌ای به جز یک برگ ابلاغ برای زنان نداشت. نه ساختمان و بودجه‌ای در خور اختصاص یافت و نه کادر اداری و اجرایی قدرتمندی در این فدراسیون منصوب شد و روند آغاز فعالیت آن به قدری کند پیش رفت که خانم سرپرست به جای پیگیری امور بانوان درگیر پیگیری مراحل بازسازی ساختمانی شد که چند اتاق آن در اختیار فدراسیون‌های دیگر بود!
حالا که بیش از چند ماه از عمر دولت باقی نمانده و مطابق سنت، دولتمردان به ارائه گزارش از اقدامات و فعالیت‌ها و دستاوردهای خود می‌پردازند، خوب است درباره تکلیف این فدراسیون و چرایی مغفول ماندن اهداف و برنامه‌هایش پس از گذشت بیش از دو سال توضیح دهند.
به قلم:الهام محمدی مجد