منهای فوتبال- همه می‌دانند در مسابقات دوی سرعت، کفش قهرمانان نقش زیادی در موفقیت آنان ایفا می‌کند. سبکی و راحتی پاپوش دوندگان امتیاز مثبتی است که آنان را در راه رسیدن به موفقیت یاری می‌دهد.
دو سرعت، ماراتن نیست و هر دونده‌ای نمی‌تواند چون " آبب بکیلای" اتیوپیایی با پای برهنه طلای المپیک برسینه بزند. جای خوشحالی است که احسان حدادی تنها مدال المپیک تاریخ ورزش‌های پایه ایران را در ۲۰۱۲ لندن گرفت تا حسرت به دل نمانده باشیم و از میان ده‌ها مدالی که در المپیک‌ها بین شناگران، ژیمناست‌ها و دوومیدانی کاران توزیع می‌شود ما هم نصیبی برده باشیم!
به فهرست برترین‌های مسابقات بین المللی مشهد نگاه می‌کنیم، جایی که بیش از ۲۰۰ ورزشکار اکثرا داخلی در آنجا جمع شده‌اند تا در مسابقاتی حضور پیدا کنند که امتیاز المپیک دارد. در همین مسابقات برترین ورزشکار پرش ارتفاع ما ۵ سانتیمتر از رکورد ۵۰ سال پیش تیمور غیاثی کمتر پریده! رکورد پرتاب‌ها و مواد دیگر، بسیار کمتر از انتظار است. در مقایسه، عراقی‌ها و سوری‌ها باوجود مشکلات فراوانی که در کشورهای خود دارند با اندک نفرات شرکت کننده، بسیار بهتر از ما ظاهر شدند.
مشکلات دوومیدانی منحصر به امروز و دیروز نیست بلکه بیش از نیم قرن است که ما در رشته های پایه با دور و تسلسل روبرو هستیم. رشته هایی که در هر کدام از آنها مدال‌های متعددی توزیع می‌شود اما همواره دست ما از رسیدن به این مدال‌ها خالی است. دل‌مان را به وعده های دور و دراز خوش کرده ایم و آیندگان و روندگان ما را به سرابی می فریبند. تردید نداشته باشید همانطور که در کشتی، وزنه برداری، تکواندو، کاراته و والیبال استعداد داریم در رشته های پایه هم می توان استعدادهای درخشان پیدا کرد و پرورش داد. متاسفانه دیرگاهیست که نگاه ما به ورزش های پایه، توام با ترحم و امید کاذب به درخشش تک ستاره و تک وسیله است. تقریبا هیچ برنامه روشن و هدفمندی در جهت شناسایی، پرورش و حفظ استعدادهای این رشته ها نداریم. بودجه مادی و معنوی درخور برای آنها اختصاص نمی دهیم و مدیران توانمند، باتجربه، و کاربلد در راس آنها نمی‌گماریم.
آیا بهتر نیست جای این همه هیاهو و جنجال برای انتخابات و فدراسیون فوتبال اهتمام خود را در تقویت رشته های پایه به کار گیریم؟ هرچند در صورت حضور چهره‌های مقتدر و کاربلد در راس این فدراسیون ها نیاز به صرف بودجه هم نخواهیم داشت. تا کی باید منتظر زدن جرقه در دوومیدانی باشیم؟ ۷۵ سال از حضور ورزش ما در المپیک گذشت، هزاران مدال در رشته های پایه توزیع شد و ما تنها به یک ستاره و یک مدال پرتاب دیسک دل خوش کرده ایم. آیا بازهم باید از گم شدن کفش های سریع ترین مرد ایران در یک مسابقه رسمی تعجب کنیم در حالیکه آرزوهای ملتی برای موفقیت ورزشکاران رشته های مختلف نادیده گرفته می شود؟
به قلم:محمدرضا کاظمی