رییس فدراسیون کشتی در این نشست به برخی موارد دیگر نیز اشاره کرده اما اساس سخنان خود را بر پایه مشکلات مالی گذاشت: «فدراسیون کشتی فروردین ماه ۶ اعزام دارد که ۵ میلیارد و نیم پول لازم دارد. والیبال یک اعزام به مسابقات آسیایی دارد که ۱۲ نفر می روند اما ما باید ۵۴ نفر اعزام کنیم. پول برای اعزام نداریم و اگر پول نرسد نباید کسی گلایه کند که چرا برخی اعزام نشدند!»
رییس فدراسیون با اشاره به کمک‌های کمیته ملی المپیک گفته: «آنها فقط پول بلیت اعزام به گزینشی را می‌دهند اما ثبت نام گزینشی و آسیایی حدود ۲۲۰ هزار فرانک سوییس می‌شود. امروز دلار ۳ هزار تومان نیست. اگر تیم‌ها را به گزینشی المپیک نفرستادیم، گلایه نکنند. نه دلار خریدیم و نه کاری کردیم. چرخ کشتی دیگر با کمتر از ۷۰ یا ۸۰ میلیارد تومان در سال نمی‌چرخد. آنقدر مجلس و وزارت ورزش رفتم خسته شدم.»
دبیر، البته در خصوص مسائل دیگر نیز صحبت کرده اما اساس گفتار رییس فدراسیون حول محور مشکلات مالی و عدم حمایت مسئولان ورزش از کشتی بوده است.
رییس فدراسیون کشتی این مواضع و درخواست ها را بارها تکرار کرده و از قضا بخش هایی از آن خصوصا در ارتباط با افزایش هزینه ها، گرانی دلار و موارد دیگر منطبق با واقعیت می نماید اما هر بار نیز کم و بیش پاسخ های مشابه شنیده مبنی بر اینکه بودجه فدراسیون ها از پیش مشخص شده و اعتبار و توان ما نیز محدود است.
با این توصیف طرح مواضع پیشین توسط دبیر چندان نتیجه بخش نخواهد بود جز اینکه نگرانی جامعه کشتی را زیادتر کند. اگر قرار باشد با تمسک به مشکلات مالی هربار از سر و ته هزینه ها زده شود، به مربیان و دیگر عوامل کنار تیم در اعزام ها ریالی پرداخت نکنند و به اصطلاح ورزشی ها تیم ها را چون اسرای جنگی ببرند و بازگردانند، انگیزه و شوقی در میان ملی پوشان کشتی باقی نمی ماند. از طرفی نمی توان تیم ها را به مسابقات گزینشی اعزام نکرد زیرا اگر در این مسابقات شرکت نکنیم المپیک را از دست خواهیم داد.
گرانی و مشکلات اقتصادی بیداد می کند. دولت، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم بهانه های خود را برای عدم افزایش بودجه فدراسیون های المپیکی دارند بنابراین تنها راه باقیمانده، عمل به وعده های انتخاباتی رییس فدراسیون است که ظاهرا تاکنون درصد بسیار ناچیزی از آنها محقق شده است. به عبارت دیگر روسای فدراسیون های درجه اول و المپیکی که پیش از در دست گرفتن سکان هدایت، سخن از حامیان مالی بزرگ و اسپانسرهای دهها میلیاردی به میان می‌آورند، باید در عمل نیز ثابت کنند از این توانایی و جذب اعتبار بدون اتکا بر بودجه مصوب برخوردارند. آنان باید این امکان را داشته باشند در مواقع لازم، بار کم و کاستی ها را بر دوش بکشند.
اگر قرار باشد رییس فدراسیون کشتی هر از چند گاهی با تهدید مبلغ ناچیزی از دست‌اندرکاران بی خیال و بی تفاوت ورزش بگیرد تا چرخ ها ورزش اول را به سختی بچرخاند، کار پیش نخواهد رفت. گیریم که اینبار نیز با همین حربه مبالغ اندکی جهت اعزام های پیش رو دست و پا کردید، برای آینده چه فکر و ایده ای در سر خواهید داشت؟ این چه اسپانسر و حامی مالی است که حاضر است برای تعمیر و بازسازی خانه کشتی میلیاردها تومان هزینه کند اما حاضر نیست جهت برافراشته شدن پرچم مقدس کشور و سرافرازی تیم ملی که در واقع افتخار میلیون ها مردم کوچه و بازار است مبلغی هزینه کند؟ البته که ما نیز با شما هم عقیده ایم استعفا، اقدام درخور و پسندیده ای نیست اما ماندن به هر قیمتی نیز ارزشی ندارد.
اگر قرار باشد نتوانید برای کشتی کاری انجام دهید و دیگران نیز به حق یا ناحق به شما کمک نکنند، پافشاری کردن برای ماندن به قیمت ضعف و مشکلات ورزش اول چه توجیهی خواهد داشت؟ امروز نگاه جامعه کشتی به دست و زبان شماست که از امید و پیروزی سخن می گویید و دستان گشاده ای دارید یا تخم یاس و نا امیدی می پاشید و از دست های بسته خود نگرانید؛ براستی کدام مسیر به موفقیت ختم خواهد شد؟
به قلم:محمدرضا کاظمی