مرادی در حالی خود و برخی از یاران نزدیک را جهت تصدی مسئولیت‌های مختلف در فدراسیون جهانی وزنه‌برداری نامزد کرده که اگر قدری به جوانب کار می اندیشید می‌توانست به جای خود و همراهان، بسیاری از چهره‌های شاخص دیگر را برای کسب کرسی به فدراسیون جهانی معرفی کند.
رییس فدراسیون وزنه‌برداری سال‌هاست خود را برای کسب کرسی‌های بینالمللی و داخلی نامزد می‌کند اما در اغلب این انتخابات از جمله کسب رسیدن به دبیرکلی کمیته ملی المپیک ناکام بوده، با این وجود حاضر نیست به چهره‌های آشنای دیگر چون کوروش باقری، سجاد انوشیروانی، رضازاده، شاهین نصیری‌نیا و دیگران فرصتی بدهد چون خوب می‌داند اگر هرکدام از نام‌های یادشده مورد اشاره برای کسب کرسی بینالمللی معرفی و مورد حمایت قرار می‌گرفتند چه بسا الان در تشکیلات جهانی صاحب جایگاه بودیم. بگذریم از اینکه وزنه‌برداری ایران آنقدر جایگاه و اعتبار در دنیا دارد که به راحتی می‌تواند مدارج مدیریتی در عرصه جهانی و آسیا را تحت الشعاع قرار دهد همانطور که پولادمردان در المپیک‌های گذشته و مسابقات جهانی مختلف با کسب مدال‌های ارزشمند ثابت کردند بدون داشتن میز و صندلی در مجامع بینالمللی هم کار خودشان را انجام می‌دهند و یک سروگردن از رقبا بالاترند اما از آنجایی که رییس فدراسیون تصور می‌کند در وزنه‌برداری قحط الرجال داریم لذا هربار خود را برای گرفتن کرسی بینالمللی نامزد می‌کند. مشکل این است که مرادی از معادلات انتخابات در سطح جهانی اطلاع زیادی ندارد اگر می‌دانست دفعه قبل برابر رییس وقت فدراسیون جهانی نمی‌ایستاد همان که وقتی به ایران آمد برایش سنگ تمام گذاشت اما بعدها رودرروی او قرار گرفت همین رودررویی باعث شد نه تنها در فدراسیون بینالمللی، بلکه به سبب اینکه بی‌گدار به آب زده بود در فدراسیون آسیایی هم نتواند پست بگیرد. بگذریم از اینکه مرادی حدود دوازده سال دبیرکل وزنه‌برداری آسیا بود اما تقریبا کار چشمگیری برای وزنه‌برداری کشورمان انجام نداد. در واقع ایشان صرفا اسم دبیرکلی را با خود یدک می‌کشید و در عمل تحول مهمی در وزنه‌برداری ما انجام نداد. الان هم وضعیت همانطور است و ایشان باردیگر کاندید شده تا به هر ترتیب ممکن یک پست در فدراسیون جهانی بگیرد. کسی که قصد حضور در عرصه مدیریت بینالمللی را دارد باید حداقل در داخل کشور اقدامات مهمی انجام داده باشد.
اخیرا رییس کمیته المپیک از فدراسیون بازدید کرد و به جای اینکه جلسه با ایشان و هیات همراه در محلی درخور برگزار شود در همان سالن تمرین برگزار شد زیرا در سال‌های طولانی حتی یک سالن گردهمایی به درد بخور برای وزنه‌برداری ساخته نشده تا بتوان در آن جلسات را برگزار کرد.
از طرفی مسئول فدراسیون خطاب به رییس کمیته ملی المپیک ادعا کرد تمام مطالبات بودجه امسال را دریافت کرده و در عین حال از کمبودها و مشکلات سخن به میان آورد. کسی که در این همه سال نتوانسته برای یک رشته المپیکی و مدال‌آور امکانات اولیه را فراهم کند، چگونه می‌خواهد با حضور در تشکیلات جهانی برای وزنه‌برداری قدم بردارد؟
امروزه و با توجه به معادلات کنونی نمی‌توان با تفکر یکسویه و نگاه از بالا در ورزش مدیریت کرد. این موضوع کم و بیش برای مسئولان ورزش نیز روشن است اما برخی اطلاعات غلط مدیران فدراسیون‌ها برای تداوم حضور در مسئولیت فعلی یا وعده‌هایی چون کسب جایگاه بینالمللی باعث شده تا آنان فعلا صبر و شکیبایی داشته باشند و امیدوار به اینکه فلانی با دستیابی به چنین موقعیتی کمک حال رشته خود خواهد شد دست نگه داشته و به نوعی حتی بازنشستگی احتمالی او را نادیده می‌گیرند.
آنچه ذکر شد می‌تواند از سوی خانواده وزنه‌برداری مورد گواهی قرار گیرد. به عبارت دیگر این نقد تنها از سوی بنده که سال‌ها در کنار وزنه‌برداری بوده و مسئولیت‌های مختلف داشته‌ام بیان نمی‌شود بلکه دیگر هیات‌ها و بزرگان وزنه‌برداری نیز از وضعیت موجود رضایت ندارند هرچند خیلی از آنها کاستی‌ها را علنی بیان نمی‌کنند.
به قلم: حسین مقامی