به گزارش منهای فوتبال، در واقع وقتی دلخوری‌ها و دغدغه‌های محسن مدهنی، دل هیچ مسئول مستقیم و غیرمستقیمی را نرم نکرد، در نهایت این فضای مجازی بود که خواسته به حق او را یک شبِ در سراسر کشور پخش کرد تا تلنگری باشد برای دست اندرکارانی که با شعار خدمت مصدر کار شده‌اند.
اکنون قرار است قهرمان کشتی نوجوانان جهان کاروباری داشته باشد و بی‌دغدغه به ورزش و کسب افتخار برای وطن ادامه دهد. اکنون پرسش اصلی این است که چندین و چند نفر چون محسن مدهنی در سراسر کشور داریم که از قضا منشا اثر و در صورت حمایت می‌توانند برای این سرزمین افتخار و موفقیت کسب کنند؟ چه بسیار مربیان و ورزشکارانی که در جای جای این سرزمین به عشق وطن و اعتلای نام ایران تلاش می‌کنند اما از کمترین حمایت و پشتیبانی برخوردار هستند. تکلیف این جمع که به حداقل‌ها رضایت دارند اما به همین حداقل‌ها هم دسترسی ندارند چه می‌شود؟
نقد ما در اینجا صرفا متوجه بخش ورزش است و بخش‌های دیگر را به اهل فن و کارشناسان حوزه مربوطه وا می‌گذاریم. پرسش‌ها را نیز در همین بخش طرح می‌کنیم. بطور مثال اینکه چرا قانونی وضع نمی‌شود تا اولویت را به اشتغال همین نوابغ بدهد؟ چطور قانون منع به‌کارگیری بازنشسته‌ها باوجود بسیاری از نواقص آن در ورزش هم مو به مو اجرا می‌شود اما جهت به کارگیری نخبه‌های هر بخش و رشته اقدامی صورت نمی‌گیرد؟ استخدام و حمایت از قهرمان دستفروش اقدام بسیار پسندیده‌ای بود اما بهتر از آن وضع قانونی است که مسیر را برای اشتغال جوانانی چون او هموار کند، قانونی که مربیان سازنده را پس از سال‌ها تلاش و قهرمانپروری از حداقل‌های زندگی خصوصا بیمه، مسکن و دستمزد مکفی برخوردار کند و کارشناسان و خبرنگاران حوزه ورزش را که هیچ ارگان و اداره‌ای پشتیبان آنان نیست مورد حمایت قرار دهد.
رسیدن به فریاد یک نفر آن هم به صورت مقطعی و خارج از برنامه راه حل نهایی رفع مشکل جوانان و نخبه‌های ورزش نیست. زمانی می‌توان نزد آنان انگیزه و امید ایجاد کرد که مشکلی از بابت اشتغال و آینده بدون دردسر نداشته باشند. عمل به این موارد کار چندان دشواری نخواهد بود زیرا وقتی تصویب قانون با رضایت و خواست عموم همراه باشد در اجرا به مشکل بر نمی‌خورد. این کم و کاستی‌ها سال‌هاست گفته می‌شود اما چون مورد توجه قرار نمی‌گیرد در نتیجه هر از چندی بروز غلیان و نارضایتی جوانانی چون محسن مدهنی به ما یادآور می‌شود که باید خلأهای قانونی را بر طرف کنیم.
به قلم: محمدرضا_کاظمی