آمار مبتلایان به کووید۱۹ یکسال پس از تولد این ویروس منحوس چنان در ایران رو به فزونی گذاشته که برخی مدعی شدند حتی بیش از هشت سال جنگ تحمیلی جان هم وطنان را پر پر کرده است.
تنها راهکار فعلی اما همچنان مثل روزهای نخست رعایت فاصله‌گیری اجتماعی و تمکین از شیوه نامه‌های بهداشتی است. دولت که با واماندگی کادر بهداشت و درمان روبه‌روست، از اول آذر دستور اعمال محدودیت‌های شدیدتری را صادر کرد، محدودیت‌هایی که به نظر با اعتنای جدی از سوی حاکمیت ورزش همراه نیست.
فقط مروری گذرا بر اخبار حوزه ورزش در ۴۸ ساعت نخست پس از اجرایی شدن محدودیت‌های جدید نشان می‌دهد که اراده‌ای برای تمکین از آن وجود ندارد.
نه تنها اردوها و مسابقات ورزشی به قوت خود باقی است، بلکه برگزاری مراسم‌های فرهنگی و تشکیلاتی در فدراسیون‌های مختلف ورزشی نشان می‌دهد محدودیت‌های جدید دولت در این حوزه جدی گرفته نمی‌شود و حتی به روح این قوانین هم احترام نمی‌گذارند.
برگزاری مراسم تقدیر از خانواده شهدای کشتی و همایش پویش کمک مومنانه در ژیمناستیک در کنار اخبار مربوط به سفرهای استانی این رئیس فدراسیون و برگزاری مراسم امضای تفاهمنامه آن رئیس فدراسیون را در کنار برگزاری نشست‌های خبری که بگذاریم، به ناکوک بودن ساز ورزش و ورزشی‌ها در عصر کرونا پی خواهیم برد.
زنگ خطر اما آن جایی است که به دلیل فراگیری پدیده ورزش در جامعه، هرکنش و رفتار سازمانی از سوی وزارت، فدراسیون‌ها و باشگاه‌ها اثر مستقیم بر رفتار سایر اقشار جامعه خواهد داشت.
در شرایطی که کاسب و محصل و کارمند بخش خصوصی مجبور به خانه‌نشینی و یک قران دوزار کردن برای امرار معاش هستند تا طبق دستور دولت ظرف یکی دو هفته موج اپیدمی کرونا مهار شود، فعالیت تیم‌های ورزشی و باشگاه‌های سراسر کشور (چراغ خاموش یا روشن) و از همه مهمتر برگزاری مراسم‌هایی بدون اولویت زمانی در حوزه مدیریت کلان ورزش، رشته اعتقاد به محدودیت‌ها و فاصله‌گذاری‌های اجتماعی را پنبه می‌کند.
این روزها حال کشور خوب نیست و مثل معاون وزیر و رئیس کمیته ملی المپیک و بسیاری از قهرمانان و مدال‌آوران هر ۷ ثانیه یکنفر به این ویروس مبتلا می‌شود.
پس به واقع دلیل این همه سستی و اهمال در رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی و البته اصرار به گردهمایی و مسابقه و همایش در ورزش چیست؟
به قلم: الهام محمدی مجد