بدیهی است در این میان شاید مریم هاشمی که شاکی خواهران منصوریان است مسیر بهتری را دنبال کرد و توانست حکم‌سنگین محرومیت شهربانو و سهیلا منصوریان را از کمیته انضباطی فدراسیون بگیرد. البته این حکم بدوی است و چه بسا پس از اعتراض محرومین تغییرات اساسی در چگونگی اجرای آن رخ دهد. کمیته انضباطی در پاسخ به دلایل صدور سنگین حکم محرومیت به بازتاب رسانه ای کردن ادعاهای خواهران منصوریان و تبعات منفی این موضوع در رسانه های داخلی و خارجی استناد و بر این نکته تاکید کرده که این قهرمانان نباید اقدامات و درخواست های خود را از طریق شبکه های مجازی پیگیری کنند اما گویا نسبت به بازتاب حکمی که خود صادره کرده اند وقوف نداشتند! به عبارت دیگر انعکاس بیست و هشت ماه محرومیت برای خواهران منصوریان که اکنون در جامعه ما از جمله چهره های مطرح محسوب می شوند بازتابی به مراتب بدتر از اقدام آنان داشت.
پرسش این است که آیا اعضای کمیته انضباطی فدراسیون ووشو نمی توانستند به جای صدور احکام سنگین تلاش خود را به رفع کدورت بین مریم هاشمی و خواهران منصوریان معطوف کنند؟ مگر آنان حریفان تمرینی یکدیگر و سال ها در اردوها و مسابقات کنار هم نبودند؟ می شد با اتخاذ روشی بهتر بین آنان صلح و صفا برقرار کرد.
شایسته بود کمیته محترم انضباطی پیش از ورود به دعوا و صدور حکم، تلاش وافر می کرد تا ضمن بهره گیری از نفود کلام پیشکسوتان و بزرگترها بین طرفین صلح و آشتی برقرار شود. یقینا در آن صورت موفق عمل کرده بود نه آنکه بلافاصله و با صدور احکام سنگین از اینکه به وظیفه ذاتی خود عمل کرده خرسند باشد!
عرصه ورزش محل رقابت و کشمکش های احتمالی است، بی گمان در این گیرودار اتفاقات و رخدادهای شخصی نیز به وجود می آید که موجبات دلخوری را فراهم می سازد. در چنین شرایطی وظیفه مسئولان ذیربط فراهم ساختن فضای مودت و دوستی و در نهایت تذکر و توبیخ است. در واقع گره ای را که می توان با دست بازکرد نباید به دندان سپرد. در رابطه با موضوع مورد نظر نیز چه بسا ممکن بود مسئله را با کدخدامنشی صلح و صفا داد و مقصر یا مقصران احتمالی را با عواقب اقدامات خود آشنا کرد اما دوستان کمیته انضباطی با نقض غرض آشکار، به جای رفع مشکل، آن را دو چندان کردند!
محمدرضا کاظمی