الهه منصوریان در گفت و گو با خبرنگار منهای فوتبال با اشاره به تصمیم‌اش برای حضور در رقابت‌های MMA عنوان کرد: این تصمیمی نیست که یکی، دو روزِ گرفته باشم. چندین سال است که دوست داشتم در این فضا مبارزه کنم اما دوست نداشتم اتفاقی رخ دهد که به اعتبار و افتخاراتم در ووشو لطمه‌ای وارد شود. تلاش کردم ابتدا با فضای این مبارزات آشنا شوم و به همین دلیل زمانی که در چین بودم در برخی کمپ‌های معتبر این کشور حاضر شدم و تمرین کردم.
تمام کارها برای حضور من و خواهرانم در مسابقات و رشته جدید انجام شده است
وی ادامه داد: حتی یکسال تمام ، فنون خاک را تمرین کردم تا به شرایطی که مدنظر داشتم برسم. تمام کارها برای حضورم به همراه خواهرانم در این مسابقات و رشته جدید انجام شده و به احتمال زیاد بعد از بهتر شدن شرایط بلافاصله در کمپ‌های تمرینی و مسابقات حاضر خواهیم شد و البته در این مدت برخی مسابقات نیز همچون رقابت‌های روسیه به دلیل کرونا منتفی شد وگرنه تا به حال در چندین دور مبارزه حاضر بودیم.
ماه‌های آینده در کمپ تمرینی ایرلند حاضر می‌شویم
قهرمان ووشو جهان تصریح کرد: از مسابقات بلاروس نیز دعوت نامه داشتیم اما خب باید برای ورود به رشته جدید باید با دقت بیشتری حرکت کنیم. احتمالا در ماه‌های آینده در کمپ تمرینی ایرلند حاضر می‌شویم و خود من نیز تا کمتر از یک ماه دیگر به چین خواهم رفت. سعی می‌کنم ادامه تمریناتم را نیز در چین پیگیری کنم و برای مبارزات پیش رو آماده شوم.
منصوریان گفت: خوشبختانه مدیر برنامه خوبی داریم و او یکی از بهترین‌های این کار است. در کل هدفم این است که به عنوان اولین زن مسلمان با حجاب در مسابقات UFC که به اعتقاد من معتبرترین رویداد مبارزه‌ای دنیاست شرکت و در این میدان نیز برای کشورم موفقیت کسب کنم.
همیشه به ووشو ایران وفادار خواهم بود
قهرمان ساندا در خاتمه ادامه داد: موضوع حضورم در MMA یک موضوع شخصی است اما باید به این نکته اشاره کنم که اگر به موفقیتی رسیده‌ام مدیون حمایت‌هایی هستم که فدراسیون ووشو از من داشته به همین دلیل هنوز هم قصد خداحافظی از این رشته را ندارم. هر زمان که فدراسیون به حضورم در تیم ملی احتیاج داشته باشد قطعا کمک خواهم کرد اما فکر می‌کنم باید کمی فضا را برای پشتوانه‌سازی نیز باز کنیم. این فرصت خوبی است که دیگر نفرات نیز در رقابت‌های پیش رو حاضر شوند و به کسب تجربه بپردازند. به صورت همیشه به ووشو ایران وفادار خواهم بود.
به قلم: ایمان میری