به گزارش منهای فوتبال،حتما برخی خوانندگان این نوشتار فیلم سینمایی «راه‌های افتخار» ساخته استنلی کوبریک، محصول 1957 ایالات متحده را با نقش آفرینی «کرک داگلاس» در ذهن دارند. از آنجا که داستان این فیلم بی‌شباهت به گفت‌وگوهای این روزهای کارشناسان بسکتبال درباره شکست‌های تیم ملی که جان‌مایه آنها انداختن توپ به زمین بازیکنان و پنهان کردن نقش کادر فنی تیم کشورمان در این ناکامی‌هاست، بهتر دانستم کمی برای آنها که فیلم را ندیده‌اند فشرده‌ای از داستانش را روایت کنم.
زمان فیلم به جنگ جهانی نخست است. سال 1916 میلادی. ژنرال میرا (جورج مکردی) با فرمان ژنرال مافوقش برولارد (آدولف مانجو) در ارتش فرانسه امریه‌ای می‌گیرد که سنگر نفوذ ناپذیری از آلمانی‌ها را تسخیر کند و ژنرال به او قول ترفیع در صورت موفقیت هم می‌دهد. میرا دستور حمله به سنگر دشمن را می‌دهد بدون آنکه به نصایح اطرافیانش که این کار را خودکشی می‌دانند توجهی کند. این حمله با شکست سنگین و فجیع نیروهای فرانسوی توام می‌شود و آنها عقب نشینی می‌کنند. میرا خشمگین و عصبانی از شکست و صدالبته برای فرار از قصورش در این ناکامی بزرگ درخواست تشکیل دادگاه نظامی برای سربازانش به اتهام ترس و فرار از میدان جنگ می‌دهد. از هر اسکادران یک سرباز برای ارجاع به این دادگاه انتخاب می‌شود. اینجاست که کلنل دکس (کرک داگلاس) برای دفاع از سربازانش به عنوان وکیل مدافع‌شان وارد مهلکه می‌شود. دکس که وکیل ماهری است، دفاعی جانانه از سربازان می‌کند و با فصاحت خود بیننده را تحت تاثیر قرار می‌دهد اما نمی‌تواند مانع تصمیم از پیش تعیین شده دادگاه فرمایشی شود و سه سرباز که مدال‌ها و تقدیرهای شجاعت متعددی هم داشتند، تیرباران می‌شوند تا سرپوشی بر اشتباهات مقصر اصلی گذاشته شود. با ریختن خون بیگناهان!
حال از سال 1916 به سال 2019 می‌آییم. تیم ملی بسکتبال دو بازی خود را به پورتوریکو و تونس باخته و هر روز وقتی مصاحبه‌ها را می‌خوانیم کمتر حرفی از کادر فنی به چشم می‌آید. همه بازیکنان تیم را سیبل قرار می‌دهند. اشتباهات فردی آنها را دلیل شکست تیم ملی مقابل پورتوریکو اعلام می‌کنند. عملکرد ضعیف پسران رعنای ما دلیل باخت برابر تونس عنوان می‌شود! و این میان پس نقش کادر فنی چیست؟!
آقایان! شما با این حرف‌ها با عبور دانسته از قصور کادر فنی، بازیکنان را به جوخه اعدام سپردید! دست شما هم به این باخت‌ها از این فاصله دور آلوده شد! من نمی‌توانم به شما بگویم در مصاحبه چه بگویید و چه نگویید اما زمانی که به عنوان کارشناس با رسانه‌ای صحبت می‌کنید، در پیشگاه مردم این سرزمین ایستاده‌اید. در دادگاهی که مردم قاضیان آن هستند. تردید نکنید همه ما روزی در دادگاهی بزرگتر و در حضور باریتعالی پاسخگوی گفتار و کردارمان خواهیم بود. آقایان! چکار کردید؟ شما با این مصلحت اندیشی کمکی به تیم ملی نکردید. شما روحیه پسران ما را ویرانتر از پیش کردید. اگر می‌خواهید مصلحت اندیشی کنید که مبادا به عقوبت انتقاد از کادر فنی دچار شوید، خیلی راحت می‌توانید اصلا مصاحبه نکنید اما کاری که شما کردید... آقایان! چهره بچه‌ها را در بازی با تونس دیدید؟ آنها فرزندان شما نیستند که اینگونه به مسلخ رهسپارشان می‌کنید؟ نمی‌گویم بازیکنان بی اشتباه بودند اما آیا این همه حقیقت بود؟ اگر اینطور بود که در پایان بازی سرمربی به نشست خبری نمی‌رفت و 12 بازیکن می‌رفتند پاسخگوی عملکردشان باشند. لطفا دست از این مصلحت‌اندیشی بردارید. از پروردگار یکتا می‌خواهم یک بار دیگر فرصتی به ما بدهد تا روحی دوبار در کالبد پسران رعنای ما دمیده شود. چنین باد.
یاسر سماوات