به گزارش منهای فوتبال، تیم ملی بسکتبال بازی دوم مقابل تونس را هم باخت و زمانی که اکثر جامعه بسکتبال از پیش فکر می کردند برنده این بازی خواهند بود، باخت مقابل نماینده آفریقا باز هم ثابت کرد یک پای بسکتبال ایران می لنگد! اما سوال اینجاست کدام پا لنگ می زند؟ پای بازیکنان یا پای کادر فنی؟
اصلا قصد نداریم احساسی بنویسیم. قصد آن را هم نداریم تیم را تخریب کنیم، روحیه بازیکنان هم اگر قرار به خراب شدن بود بعد از بازی مقابل پورتوریکو ویران شد و متاسفانه دیدیم که همان شکست روی بازی بازیکنان ما در دیدار با تونس تا چه اندازه تاثیر گذاشته بود.
اما دو جمله پس از دو بازی از سرمربی تیم ملی بسکتبال ایران نقل شده است که ما را به فکر فرو می برد. مهران شاهین طبع پس از شکست برابر پورتوریکو گفت:«اختلافی که با پورتوریکو در ابتدای بازی ایجاد شده بود، طبیعی نبود و بازی باید نزدیک دنبال می شد!»
او بعد از شکست دوم برابر تونس هم گفته است:« پرتاب‌های ۳ امتیازی تونس دور از انتظار بود!»
این دو جمله، دورنمای تفکر کادر فنی یک تیم را نشان می دهد، تفکری که شکست و بی برنامگی در آن غالب است. وقتی سرمربی یک تیم اعتقاد دارد سورپرایز شده و انتظار آن اختلاف امتیاز را نداشته، نشان می دهد ذهنیت او بر بازی و بازیکنان هم تاثیر گذاشته است. شاهین طبع در بازی اول از درخشش بازیکنان خود سورپرایز شد و در بازی دوم هم تونسی ها او را غافلگیر کردند! مگر نه آنکه یکی از وظایف کادر فنی آنالیز رقیب است؟ چطور می شود از شوت های حریف غافلگیر شویم؟
اکثر جامعه بسکتبال اعتقاد دارند که ایران باید برنده نبرد با پورتوریکو لقب می گرفت. بازی نخست را واگذار کردیم در حالی که 99 درصد زمان بازی، ایران برنده بود و تنها یک درصد (40 ثانیه) حریف توانست با ایران مساوی کند و بعد تیر خلاص را شلیک کند. جایی که 78 بر 81 از ایران پیش افتاد و سه امتیازی حدادی نتجه را در امتیاز 81 مساوی کرد اما 4 ثانیه زمان فقط برای پورتوریکو کافی بود تا 2 امتیاز برتری را از آن خود کند.
آنقدر که شکست برابر پورتوریکو دل جامعه بسکتبال را سوزاند، باخت برابر تونس آنها را شوکه نکرد. آنهم به دلیل اینکه آن بازی می توانست سرنوشت بسکتبال ایران را تغییر دهد، اگر برده بودیم با اعتماد به نفس و روحیه بهتری مقابل تونس قرار می گرفتیم و توان شکست آنها را هم داشتیم اما چرایی باخت ایران به پورتوریکو به کادر فنی برمی گردد. کادری که برنامه‌‌ای برای لحظات حساس و مدیریت زمان بازی را نداشت تا اختلاف امتیاز را حفظ کند. کادری که تعویض های اشتباه داشت و برد را دو دستی تقدیم ادی کاسیانو، سرمربی باهوش پورتوریکو کرد.
وقتی تیمی در یک بازی 39 دقیقه از حریف خود پیش است و در اکثر دقایق بازی هم اختلاف دو رقمی است نشان از توان بالای بازیکنان آن تیم دارد و اینکه در یک دقیقه بازی را واگذار می کند اگر نشان از بی تدبیری کادر فنی آن تیم نیست، پس چیست؟
اگر بازیکن نمی تواند یار مقابل خود را دفاع کند و از آن ناحیه چند بار گل می خوریم و بازیکن تعویض نمی شود دلیلش چیست؟ اگر بازیکن در دقایق آخر خسته است و توان دویدن ندارد علتش چیست؟ غیر از این است که زیادی از او بازی گرفته شده و کادر فنی به او استراحت نداده تا در دقایق حساس بتواند به کمک تیم بیاید؟ اگر بازیکنی که عملکرد خوبی داشته نیمکت نشین می شود و در مقابل بازیکنی که نه در حمله و نه در دفاع موفق است در زمین می ماند و اشتباه پشت اشتباه می کند، نشان از چیست؟
آیا این ضعف ها ربطی به (یی نان) داور چینی دارد که آقای شاهین طبع اعتراض می کند چرا داور چینی برای بازی ایران گذاشته اند؟! داور چینی باعث شده 18 اختلاف امتیاز از بین برود و ایران شکست بخورد؟!
بازیکنان ما خوب ظاهر شدند، حامد سراسر انگیزه بود و یک بار دیگر نشان داد چه وزنه سنگینی برای ایران است. بهنام یخچالی ثابت کرد که دیگر نمی توان به او لقب جوان را چسباند چرا که پخته تر از همیشه ظاهر شد. صمد نیکخواه بهرامی باز هم در حد و اندازه های کاپیتان بود و تاثیرگذار اما در پست 4 بلاتکلیف بودیم جایی که ارسلان کاظمی می‌توانست کمک تیم باشد اما نبود و همین تیم را بلاتکلیف کرده بود تا هر چند دقیقه یک بار یک بازیکن پست 4 به زمین فرستاده شود. در گارد راس هم مشکل داشتیم جایی که مهدی کامرانی می توانست کمک کند اما نبود تا آن اشتباهات فاحش رخ دهد.
بازی دوم مقابل پورتوریکو هم از همان ابتدا نشان داد که بازیکنان ایران تحت تاثیر باخت بازی اول قرار دارند، نه آن شادابی بازی با پورتوریکو را داشتند نه خبری از آن انسجام بود اما یک نکته مثبت داشت و آنهم بازی آرون گرامی پور بود که ما را امیدوار کرد می توان به حضور او در زیر حلقه دل خوش بود.
اما در سراسر زمان دیدار با تونس شاهد تیمی بهم ریخته، بی روحیه و بدون برنامه بودیم. با اینکه همه از قبل می دانستند این تیم یک ستاره دارد، یک بازیکن بلند قامت اما برنامه ای برای مهار او نداشتیم. در حالیکه تونسی ها توانسته بودند حامد حدادی را مهار کنند، ما نظاره گر درخشش صلاح مجری بودیم تا جاییکه به او اجازه دادیم بارها به ما شوت سه امتیازی بزند! اینکه از یک بازیکن چند شوت سه امتیازی بخوریم نشان از بی تدبیری کیست؟ در نیمه اول از شوت های تونسی ها غافلگیر شدیم آیا نباید برای نیمه دوم برنامه ای برای مهار آنها می داشتیم؟ دور از انتظار بودن پرتاب های تونس باید تا پایان 40 دقیقه ادامه پیدا می کرد؟ چرا ما مثل سرمربی پورتوریکو برای نیمه دوم به فکر چاره نبودیم؟
حالا شما بگویید کُمِیت تیم ملی بسکتبال کجا می‌لنگد؟ لنگ از آن بازیکنان تیم ملی است یا کادر فنی؟ شاید هم از آن مسئولان فدراسیون است که نمی خواهند حقیقت را ببینند و آن را بپذیرند!
سعیده فتحی