بی قرار در حال، دشمن گذشته و محروم از آینده
به طور مداوم خلایی را در زندگی احساس می کنیم . خلایی که از نوعی حس غربت به جامعه ورزش فعلی ناشی می شود. ساز و کار به گونه ای پیش می رود که گویی همه دارند قلع و قمع شوند و هیچکس جز جمع دوستان باقی نمانده است. هیجانی در ما شکل گرفته: آرزوی غیر عاقلانه بازگشت به عقب و یا بر عکس، آرزوی سریعتر ساختن گردش عقربه های زمان تا شاید راهی به رهایی بیابیم.