به بهانه ی بزرگداشت راضیه شیر محمدی که در کمیته ی پارالمپیک برگزار شد و فکر می کنم جای خیلی ها در آن خالی بود؛ جای کسانی که سال ها با او در اردوها روز را شب کردند و با غم و شادی هم گریستند و خندیدند. جای کسانی که با او زندگی کردند و حق اش بود از آن ها هم یادی شود. می دانم که فضای تجلیل و تقدیر از مربیان و داوران بین المللی بود. می دانم که تجلیل از خبرنگاران و اصحاب رسانه هم بود. اما فضای بزرگداشت راضیه و حضور فرزندان اش، این طور می طلبید که دیگرانی هم حضور داشته باشند، که نداشتند. نمی دانم؛ شاید باید بگذریم...
القصه، حقیقت اش چند وقت پیش بود که مطلبی برای راضیه نوشتم که شاید وقت اش نبود رسانه ای شود. و شاید بهانه ی آن روزم، دختران او بودند که چهل روز است دارند تمرین می کنند بدون مادر زندگی کنند.
چندی پیش حال و هوای فدراسیون های ورزشی شکل دیگری شده بود؛ قهرمانان و مدال آوران از استان های مختلف، تک تک می آمدند و با روی گشاده پاداش یک سال گذشته شان را دریافت می کردند و می رفتند؛ پاداش مسابقات آسیایی و پارآسیایی جاکارتا که مهر ماه ۹۷ برگزار شد.
راضیه چه قدر صبر کرد، اما چند روزی زود پر کشید. چند روز پیش در مراسم تقدیر از قهرمانان مشهدی هم، از دو دخترش، دختران راضیه شیر محمدی، به جای مادرشان تقدیر شد، من می گویم باید از فرزندان اش هم تقدیر شود، اما به پاس چه؟! نمی دانم شاید برای سال هایی که نبود مادرشان را تحمل کردند. بس که در اردو و مسابقات پارا تیر و کمان حضور داشت و به جایش در خانه و پیش فرزندان اش نبود.
تقدیر؟چه می گویی؟ دختر سه ساله که تقدیر و نکوداشت بلد نیست. او فقط مادرش را می خواهد.
و الان زمان رفتن نبود.
دیگر اکنون چه احتیاجی که برای حمایت از ورزشکاران مان آیین نامه تدوین کنیم و طرح شورا بریزیم!
این نتایج خوبی که اگر ورزشکار کسب کند، برایش وعده ی پاداش می دهند، آن زمان کجا بود؟ و اگر اسمش پاداش است نمی دانم چرا نباید جبران هزینه های ورزشکاران را البته به موقع در بر بگیرد، تا ورزشکاری زیر فشار مالی و مشکلات، سکته قلبی نکند، فرزندان اش یتیم نشوند و نوشداروی بعد از مرگ سهراب که به کار نمی آید.
اما آن چه مهم است این که جای توجه به روح و روان و خواسته ها و انتظارات ورزشکاران مان بدجور روی سکوهای عالم خالیست.
حالا وعده داده اند، فرزند بزرگ راضیه در اداره کل تربیت بدنی خراسان رضوی مشغول به کار شود تا چتر حمایت ورزش جانبازان و معلولین سایه گستر باشد.
اقدامی پسندیده که امیدواریم هر چه زودتر تحقق پیدا کند و در این عرصه ادامه دار باشد.
طیبه حصامی