طرح آمایش سرزمینی قرار بود نقشه راه توسعه عادلانه ورزش در سراسر کشور باشد. طرحی که توزیع عادلانه منابع، زیرساخت‌ها، و استعدادهای ورزشی را در پی داشته باشد. اما تاکنون تنها از عنوان و پوستر و شاسی‌های زیبای این پروژه برای تعداد معدودی به نمایش درآمده و اطلاع بیشتری از آن وجود ندارد.
پرسش‌ها در خصوص آمایش سرزمینی بسیار است. این آمایش بر چه مبنایی تدوین‌شده است؟ آیا داده‌های واقعی استان‌ها و رشته‌های مختلف جمع‌آوری‌شده‌اند؟ مشارکت فدراسیون‌ها، ادارات کل و هیئت‌ها به چه شکل خواهد بود؟ سهم دولت به چه میزان است؟ ده‌ها سؤال دیگر نیز وجود دارد که با توجه به عدم انتشار این پروژه نمی‌توان درباره آن اظهارنظر جامعی کرد. طرحی که توسط گروهی محدود و پشت درهای بسته تدوین شد و برای معدودی به نمایش درآمد و کماکان در اختیار عموم قرار نگرفته است.
اگر آنچه اهل نظر، جامعه ورزش، نمایندگان مجلس، اساتید دانشگاهی و دانشجویان تربیت‌بدنی و... از طرح آمایش سرزمینی ورزش انتظار و تصور دارند، محقق گردد خدمت بزرگی به ورزش و کشور خواهد بود اما تا زمانی که از این طرح رونمایی عمومی نشود و در اختیار افراد بیشتری قرار نگیرد نمی‌تون سخن بیشتری گفت و تنها باید از مسئولان وزارت ورزش بخواهیم طرح را منتشر کنند.
به‌عنوان‌مثال شاهدیم که المپیاد استعدادهای برتر ورزش کشور در استان‌های مختلف در حال برگزاری است. مسابقاتی که مشخص است مبنا و معیار خاصی ندارد. رشته ژیمناستیک به‌عنوان یکی از رشته‌های مادر اصلاً در لیست این رویداد وجود ندارد. از طرفی زمان برگزاری این رویداد هم‌زمان با دو رویداد بین‌المللی کشورهای اسلامی و بازی‌های جوانان بحرین و زمان بازگشایی مدارس کشور تنظیم‌شده تا نشان دهد که تصمیم گیران چه دقت نظری در این المپیاد به خرج داده‌اند!!! به‌زودی و پس از پایان مسابقات درباره این المپیاد و نقاط ضعف و قوت آن در مطلبی جداگانه خواهیم پرداخت.
در کشور ما و در بخش های مختلف طرح های گوناگونی تنظیم و نوشته می شوند اما هیچگاه عملیاتی نشده و نمونه های بسیاری برای ضعف در اجرا و حتی برنامه ریزی وجود دارد. این مسئله از دو جهت رخ می دهد که یا نویسندگان نگاه واقع بینانه ای ندارند و یا برای اجرای آن عزم راسخی وجود ندارد. ورزش ایران علی رغم رشته های مدرن کماکان به صورت سنتی مدیریت می شود و مبنایی برای آن وجود ندارد. در همین راستا طرح «آمایش ملی سرزمینی ورزش» می تواند رهیافتی بر پیکر سنتی و بی جان ورزش کشور باشد. در صورتی که از سایه و تاریکی خارج شود و مورد مداقه قرار گیرد و برای تحقق آن تلاش کرد.
میرزا حسین گیلانی