اینکه چند درصد این جلسات مفید بوده و یا خروجی داشته را می‌بایست در عمل سنجید و نمی‌توان به یک سال و یک ماه بسنده کرد. اما برخی از وعده های داده شده در این جلسات را یادآور میشویم.
اول، وزیر ورزش و جوانان در ابتدا با تمامی ارکان فدراسیون‌های ورزشی جلساتی برگزارکرده و وعده‌های را به همه دادند ،تاکنون چند مورد از وعده ها محقق شده است؟
دوم، وعده داده شد که هیات‌های استانی ناکارآمد را منحل می‌کنیم. تاکنون چند هیئت در کدام استان‌های ورزشی و در کدام فدراسیون‌ها منحل شدند؟
سوم، افزایش بودجه ورزش و رفع دغدغه‌های فدراسیون‌ها و ورزشکاران و ... در حالی که که در جمع کمیته ملی پارالمپیک گفته شد که پول نیست و خودتان به دنبال پول و بودجه باشید.
چهارم، افزایش مدال‌آوری فدراسیون‌ها برای بازیهای آسیایی و المپیک. طبیعتاً این افزایش را باید پیش از مسابقات هم ببینیم. اکنون کدام فدراسیون‌ها توانسته‌اند مدال‌هایشان را نسبت به گذشته افزایش دهند که در المپیک و بازی های آسیایی انتظار مدال بیشتر داشته باشیم؟ یا اساسا چه تدارکاتی برای افزایش مدال اعم از زیرساخت و دیگر مسائل انجام داده ایم.
پنجم، سخن از اعزام کیفی به مسابقات مهم پیش رو بود اما در ادامه شاهد سخن از اعزام گلف به مسابقات آسیایی بودیم. آیا باز هم شاهد اعزام تیم هایی که هیچ شانسی ندارند خواهیم بود؟
ششم، سخن از مناصب فامیلی و تعارض منافع انجام دادند در کدام بخش یا فدراسیون و اداره کل این امر محقق شده است؟
هفتم، ساخت‌وساز استادیوم آزادی که روزشمار آماده شدن می دادند گویا فراموش‌شده و پایتخت یک استادیوم در حد بازی لیگ داخلی هم ندارد.
در آخرین جلسه نیز وعده ادغام انجمن‌ها را داده‌اند که باید دید در این زمینه چه مقدار موفق می‌شوند. مواردی دیگری وجود دارد که سؤالات بسیاری پدید آورده اما این مدت وزیر ورزش و جوانان با خبرنگاران به‌صورت نشست خبری روبه‌رو نشده اند. و این کار به‌صورت سلیقه‌ای یا به‌صورت خصوصی با اصحاب رساِنه توسط مدیرکل روابط عمومی برگزار شده است تا مبادا با پرسش و چالشی رو به رو شوند.
اگر دوران وزارت ورزش احمد دنیامالی را چهارساله در نظر بگیریم و خبری از برکناری و سودای وزارت دیگر و مسائل مختلف را فراموش کنیم، در یک نسبت می‌توان پیش‌بینی کرد که احمد دنیامالی تا پایان این دوره 347 جلسه برگزار خواهد کرد و شاید تنها دستاورد این دوره همین تعداد جلسه باشد. امیدواریم آقای وزیر و همراهانشان با مسائل واقع بینانه برخورد کنند و بر اساس شرایط و امکانات موجود سخن بگویند.
به قلم صبا حکمت