جام بین‌المللی بدمینتون کاسپین در دو بخش دختران و پسران نمونه‌ای ارزشمند از این فرصت‌ها بود. رویدادی که توانست زمینه‌ای برای تبادل تجربه، ارتقای فنی و معرفی دوباره ایران در صحنه جهانی فراهم کند. فدراسیون بدمینتون جمهوری اسلامی ایران اکنون با برگزاری جام های فجر، سریز جوانان و اکنون جام کاسپین پیشتاز برگزاری مسابقات بین المللی در ایران است.
برخی با کم لطفی به مسابقات کاسپین نگاه کرده و آن را شبه بین المللی نامیدند. اما فراموش کردند که در شرایط اخیر فدراسیون های ورزشی سراغ رویدادهای بین المللی نمی روند، یا ظرفیت و توانش را در شرایط کنونی ندارند و یا امکانات این موضوع برایشان محقق نمی شود.
البته نباید نگاه انتقادی صرف به آمار حضور محدود تیم‌ها یا ورزشکاران داشت. مگر پیش از شرایط اخیر، در رشته‌هایی مانند کشتی در جام فجر، تعداد ورزشکاران خارجی روندی رو به افول نداشته است؟ واقعیت این است که سال‌به‌سال از تعداد آنها کاسته شد. بنابراین مقایسه امروز با یک گذشته پررونق چندان واقع‌بینانه نیست. اما به وضوح میزبانی رشته های ایرانی از مسابقات کم شده است. در فوتبال، والیبال، یا مجبور به مسابقه در زمین ثالث می شویم و یا سراغ آن را نمی گیریم.
از طرفی آنچه اهمیت دارد، حفظ و استمرار ارتباطات بین‌المللی است. حتی اگر در ابتدا مشارکت اندک باشد، تداوم این مسیر می‌تواند اعتمادسازی کرده و در بلندمدت سطح حضور جهانی را افزایش دهد. جام کاسپین در نخستین دوره آن هم امتیاز رنکینگ داشت و هم جوایز دلاری. موضوعی که اگر مانند جام فجر به صورت مستمر ادامه پیدا کند می تواند به جایگاه واقعی خود در دوره های بعدی دست پیدا کند. هر چند در همین دوره نیز به اهداف مد نظر دست پیدا کرده است و ورزشکاران کشورمان توانستند رتبه خود را در رنکینگ بهبود ببخشند.
حاکمیت و مدیران ارشد کشور به خوبی می دانند که در اوضاع کنونی ورزش و هنر می توانند سخنگوی کم هزینه جامعه در دنیا باشند. میزبانی از رویدادها، بر روی سکو رفتن ورزشکاران رشته های مختلف، حضور در مجامع آسیایی و جهانی و بهره مندی از مسابقات پیش رو و تعامل بیش از پیش با کشورها با برگزاری جلسات، گفتگو و ... می تواند در آگاه سازی جامعه جهانی و نشان دادن واقعیت ها راهگشا باشد. امید است که از ورزش حمایت های خوبی صورت بگیرد که قطعا نتیجه و اثر گذاری بیشتری نیز خواهد داشت.
به قلم هستی جعفری