اما راستی چه عوامل یا چه کسانی باعث می شوند تا ورزش جایگاه واقعی خود را پیدا نکند. سوگمندانه باید گفت در این میان اگر متصدیان ورزش خود بیشتر از دیگران در این امر مقصر نباشند قطعاً کمتر نیستند.
از قدیم گفته‌اند احترام امامزاده را باید متولی آن حفظ کند اما متأسفانه در ورزش ما چنین نیست. بیشتر از هرکسی خود اهالی ورزش هستند که کمر همت را برای فضای بی حرمتی بسته‌اند. به‌عنوان نمونه به نحوه عزل و نصب ها و کنار گذاشتن مدیران توجه کنید تا موضوع تا حدی روشن شود.
طی چند روز گذشته وزارت ورزش به استناد حکم دیوان عالی کشور اقدام به برکناری رئیس فدراسیون سوارکاری کرد. حکم از چندی پیش به وزارت ورزش رسیده بود. وزارتخانه نشینان به رئیس فدراسیون یعنی آقای کاظمیان اعلام نکرده‌اند که قصد اجرای حکم را دارند و چنانچه ایشان اعتراضی دارند اقدام لازم را انجام دهند. درحالی‌که کل ارکان فدراسیون تمام توان خود را برای برگزاری مسابقات قهرمانی آسیا به کار گرفته بودند و آقای کاظمیان به دنبال جذب اسپانسر و آماده‌سازی فضا و تیم‌ها بود ناگهان یک روز به ایشان می‌گویند فردی در راه است که باید فدراسیون را تحویل او بدهید. این در شرایطی است که شب قبل، رئیس فدراسیون در وزارتخانه پیگیر امور بوده و هیچ‌کس به ایشان نگفته است که فردا رئیس نیست. ایضاً این وصف حال نائب رئیس و دبیر فدراسیون نیز بوده است.
عین همین برخورد چندی پیش با رئیس فدراسیون کاراته صورت گرفت و سید حسن طباطبایی درحالی‌که او را مطمئن کرده بودند که محکم به کار خود بپردازد ناگهان با خبر برکناری و گذاشتن سرپرست جدید که اتفاقاً از هم استانی‌های جناب وزیر است روبه‌رو می‌شود. به راستی این شیوه برخورد با مدیران اسباب بی‌حرمتی ورزش را فراهم نمی‌کند؟ در اینکه باید به قانون احترام گذاشت سخنی نیست بلکه بحث بر سر شیوه عمل است. آیا نمی‌شود از قبل رئیس را در جریان امر قرارداد و با او به چاره‌اندیشی پرداخت؟
نه برادران این‌گونه رفتار به‌هیچ‌وجه زیبنده نیست. حالا از طرف هرکسی می‌خواهد باشد. این شیوه سنت غلطی را پایه‌گذاری می‌کند که فردا گریبان همه را خواهد گرفت. کاظمیان چه در مقام دبیری و چه در مقام ریاست کم‌خدمتی به سوارکاری نکرده است که با او به این طریق برخورد شود. نگذارید بگویند که ورزشی‌ها خود بیشترین بی‌حرمتی را به یکدیگر می‌کنند.
غلامحسین شعبانی