در المپیک توکیو و پس از کسب مدال جواد فروغی در رشته تپانچه، فدراسیون تیراندازی نیز به جرگه مدال‌آوران در المپیک درامد و نگاه‌ها به این فدراسیون متفاوت شد. اما رفته‌رفته آن عملکرد به‌یادماندنی در توکیو و 6 سهمیه کسب‌شده در پاریس 2024 به 4 سهمیه و بدون مدال تنزل پیدا کرد.
در المپیک پاریس شرمینه چهل امیرانی، فاطمه امینی، محمد بیرانوند و هانیه رستمیان کسب سهمیه کردند درحالی‌که تیراندازان کشورمان در توکیو با شش سهمیه نجمه خدمتی، آرمینا صادقیان، مهیار صداقت، جواد فروغی، هانیه رستمیان و فاطمه کرم زاده راهی المپیک شدند. تیمی که جز هانیه رستمیان هیچ اشتراک دیگری نداشت و نفرات آن عوض شدند. سؤالی که در اینجا شکل می‌گیرد این است که در فاصله سه‌ساله میان دو المپیک چه اتفاقی رخ‌داده که هم سهمیه‌ها آب‌رفته و هم قهرمان طلایی توکیو نمی‌تواند برای پاریس کسب سهمیه کند؟ نامی از نجمه خدمتی هم نیست و این قهرمانان کجا هستند و در چه شرایطی بسر می‌برند؟
به نظر می‌رسید با آمدن مرتضی قربانی که از فرماندهان و دلاوران دفاع مقدس بوده و با توجه به شناختی که از این فدراسیون به‌واسطه سال‌ها حضور در هیئت اصفهان داشتند و ارتباطات بسیار خوبی که با نهادهای حاکمیتی و جامعه ورزش دارند، شرایط فدراسیون متحول شود و شاهد فزونی افتخارات و یا حداقل تداوم شرایط باشیم. اما اکنون نه مشکلات حل‌شده و نه سرنوشت مربیان تداومی دارد و نه فشنگ و تفنگ تامین می شود و ...، حتی صعود رستمیان به رنکینگ 10 جهانی نیز امیدها را زنده نمی‌کند و بیم‌ها برای سهمیه و مدال‌آوری در المپیک لس‌آنجلس بیشتر حس می‌شود.
تنها دستاورد فدراسیون تیراندازی در سال 1403 را می‌توان مدال نقره محمد بیرانوند در جام قطر در رشته تراپ دانست. ورزشکار جوانی که اگر به او توجه بیشتری شود می‌تواند اتفاقات بزرگی را رقم بزند. شاید زمان آن رسیده جناب قربانی در رأس فدراسیون تمهیدات ویژه‌ای بیاندیشند و شرایط را به‌گونه‌ای رقم بزنند تا در المپیک لس‌آنجلس 2028 شاهد احیا و درخشش دوباره تیراندازان دختر و پسر در بزرگ‌ترین آوردگاه پیش روی ورزش باشیم.
صبا حکمت