به گزارش آسوشیتدپرس، از زمانی که توماس باخ ریاست کمیته بین‌المللی المپیک را در 10 سپتامبر 2013 در طول یکصد و بیست و پنجمین نشست کمیته بین‌المللی المپیک در بوئنوس آیرس، آرژانتین بر عهده گرفت، چندین اصلاحات کلیدی از جمله دستور کار المپیک 2020 و تبدیل آن به دستور کار المپیک 2020 بلاوه 5، با تمرکز بر کاهش هزینه‌های سازماندهی بر روی پایداری بازی‌های انجام شده است. با این چشم انداز پایداری و کارایی بود که بیست و پنجمین دوره بازی های المپیک زمستانی خلق و سومین باری که کوه های زیبای ایتالیا در مرکز صحنه قرار گرفتند؛ ایجاد گردید. این تعهد در زمان تصویب پیشنهاد تزلزل ناپذیری به نظر می رسید، اما واقعیت از نیت خوب پیشی گرفت. با گذشت زمان، افتخار این که اولین کشوری که بازی ها را به طور کامل در خاک خود میزبانی نکرد (به جز در موارد فورس ماژور، مانند ملبورن 1956، زمانی که مسابقات سوارکاری به دلیل قوانین سختگیرانه قرنطینه استرالیا به استکهلم منتقل شد) و چالش های ذاتی برگزاری یک رویداد در این وسعت باعث شده است که شک و تردیدهای قابل توجهی نسبت به گذشته وجود داشته باشد. پروژه اولیه مبتنی بر استفاده از زیرساخت های موجود، با وعده به حداقل رساندن اثرات زیست محیطی و بهینه سازی منابع بود. این فرضیه یکی از ارکان کلیدی بود که IOC را متقاعد کرد تا ایتالیا را به عنوان میزبان انتخاب کند. با این حال، واقعیت فعلی تصویر پیچیده تری را ارائه می دهد. پروژه های ساخت و ساز در حال انجام، از جمله ساخت تاسیسات جدید و ارتقاء سایر تاسیسات، سوالاتی را در مورد دامنه واقعی تعهد پایداری و همچنین تاخیرهای قابل توجه و نگران کننده در این امور ایجاد کرده است. اگرچه تخمین زده می شود که همه چیز به موقع آماده شود، اما نگرانی ها بین برگزار کنندگان و ناظران همچنان وجود دارد. به این سناریو، تصمیم دولت جورجیا ملونی برای رد هرگونه امکان انتقال رویدادها به خارج از ایتالیا، علیرغم پیشنهاد اولیه IOC برای استفاده از امکانات در اتریش یا سوئیس برای کاهش هزینه ها و به حداقل رساندن اثرات زیست محیطی، اضافه می شود. هم او و هم معاون نخست‌وزیرش، متئو سالوینی، قاطعانه معتقد بودند که بازی‌ها باید کاملاً در خاک ایتالیا برگزار شود، و هرگونه جایگزینی را که می‌توان آن را به عنوان برون‌سپاری مسابقات به کشوری دیگر بدون توجیه فورس ماژور تلقی کرد، رد کردند. این امر منجر به نیاز به پروژه‌های ساختمانی جدید شد که برخی از آنها به دلیل عدم استفاده طولانی مدت مورد انتقاد قرار گرفته‌اند و نگرانی‌هایی را در مورد بیم و امید در برخی از مکان‌های تورینو 2006 ایجاد کرد که هزینه کلی بازی‌ها را بیشتر افزایش داده است. حال ایتالیا بعنوان میزبان بر لبه باریکی از تصورات زیبا و اقعیت وشع موجود ایستاده است.