در این شرایط که شمشیربازان نتیجه مطلوبی را کسب نمی کنند، فدراسیون خبر کرسی های جهانی و آسیایی را مطرح کرد. 8 کرسی ای که هیچ دستاوردی را نخواهد داشت و صرفا کمیته هایی است که نقش بسزایی را ایفا نمی کنند و همه فدراسیون ها یکی دو جین از این عناوین در اختیار دارند. نکته مهم این کرسی های بین المللی این بود که علیرضا پورسلمان رئیس این فدراسیون در دو کرسی کاندیدا بود که رای نیاورد.
پس از نمایش امیدوارکننده تیم ملی شمشیربازی در المپیک پاریس و کسب رتبه چهارم تیمی، انتظار می‌رفت نقاط ضعف را شناسی کنند تا در المپیک بعدی روی سکو بروند اما روند این فدراسیون نشان می‌دهد که شمشیرها رو به‌کندی است و به‌جای صعود روندی نزولی انتخاب شده است.
پس از المپیک پاریس 2024 و کش و قوس های فدراسیون و مطرح شدن نام های مختلف، محمد رهبری دارنده برنز بازی های آسیایی هانگژو به عنوان سرمربی برگزیده شد. رهبری سال ها در کنار همین تیم تمرین می کرد و از تعصب و تکنیک خوبی نیز برخوردار بوده است اما اینکه در مقام سرمربیگری چه دستاوردی را ارائه می کند در هاله ای ابهام قرار دارد. در مسابقات پس از این انتخاب هم دیدیم که شمشیربازی نتیجه خوبی نمی گیرد و رنکینگ ورزشکاران نیز افت کرده است.
در المپیک 2016 ریو مجتبی عابدینی به مقام چهارم بخش انفرادی رسید و در پاریس نیز به چهارم تیمی دست پیدا کردند. در المپیک ها تنها مدال است که ارزش پیدا می کند و مقام های چهارم ورزشکارانمان در تیمی و انفرادی نشان می دهد که یک جای کار لنگ می زند؛ چراکه در آستانه مدال قرار می گیریم اما به مدال نمی رسیم.
فدراسیون شمشیربازی و پورسلمان نیز به‌جای آنکه ایراد کار را پیدا کنند به بفهمند که «کجا دست شد سست و شمشیر کند»، به سراغ گزینه‌های دم‌دستی و پیش‌پاافتاده می‌روند. امیدواریم در لس‌آنجلس 2028 نمایندگان شمشیربازی روی سکو بروند و افسوس المپیکی این رشته خاتمه پیدا کند. فدراسیون شمشیر بازی برای بازی های آسیای ناگویا و المپیک آتی زمان خوبی در اختیار دارد و نباید فرصت و نسل طلایی خود را از دست بدهد.
به قلم حسین محمدی