نگارنده پیشاپیش و طی مطلبی به این مهم اشاره داشتم که افول روحیه ملی و بی توجهی نسبت به خواست و علائق مردم نزد ورزشکاران، حاصل گرایش بیش از پیش آنان به مادیات و کسب در آمد است. این گرایش از یک سو به تنها انگیزه قهرمانان جهت کسب مدال و دریافت پاداش در میادین بین المللی تبدیل شده و از دیگر سو موجبات تنزل فعالیت های اجتماعی و مشارکت در امور خیر آنان را فراهم ساخته. نگاهی به ناهنجاری ها جورواجور در زمین های ورزشی و سالن های مسابقات، گواهی است بر این مدعا که ما در موضوع فرهنگ سازی برای ورزش و ورزشکاران شکست خورده ایم، همانطور که در امر الگوهای ورزشی نیز کفگیرمان ته دیگ خورده و اگر معدودی از قهرمانان را که به حسن اخلاق و مشارکت در امور خیر شهره اند کنار گذاریم، قاطبه چهره های شاخص، کسب شهرت، ثروت اندوزی و رقابت در این عرصه را بر هر فضیلتی ترجیح می دهند بگذریم از اینکه تعدادی از این مجموعه، حتی با الفبای جوانمردانه بودن ورزش نیز آشنایی ندارند. به عنوان مثال مشاهده صحنه هایی از یک مسابقه تنیس روی میز و حرکات ناشایست فردی که عنوان کاپیتان را یدک می کشد ناظر به همین معناست. شگفتا، فردی که باید الگوی جامعه ورزش خود باشد در برابر اتفاق معمولی شکست برابر حریف چنان برآشفته می شود که عنان از کف داده و در برابر دیدگان حیرت زده آن نوجوان به زمین و زمان پرخاش می کند. وی به این مقدار هم بسنده نکرده با لگد زدن به وسایل دم دستی و ناسزا صحنه را ترک می کند!
شنیدن اخبار و دیدن صحنه هایی از این دست در کنار درگیری های گاه و بیگاه در مسابقات رشته های مختلف به معنی آن است که ما علی رغم ادعا، کمترین پیشرفتی در راستای فرهنگ سازی نداشته ایم. شوربختانه دامنه این بی فرهنگی ها بعضا تا میز برخی روسای فدراسیون های ورزشی نیز کشیده شده و معدودی از آنها موفقیت در کسب بودجه بیشتر و تحکیم موقعیت را در گرو رفتار مقابله جویانه و حاشیه پردازی جستجو می کنند. انفعال و عقب نشینی برخی از مسئولین ورزش در برابر چنین رفتارهایی مزید بر علت شده تا عده ای این شیوه مقابله را طریق مناسبی برای گرفتن بودجه بیشتر تلقی کنند. با این اوصاف به نظر می رسد وزیر جدید ورزش مسیر پر تلاطمی را جهت شناخت افراد و اتخاذ شیوه مناسب حکمرانی در پیش خواهد داشت. او باید توجه داشته باشد همین ابتدای کار تمام تخم مرغ های خود را در یک سبد نچیند. عده ای در کمین نشسته اند تا با ذکر خاطرات گذشته و یادآوری دوران گرمابه و‌گلستان همان امتیازاتی که از وزیر پیشین گرفته بودند در این دوره نیز فرا چنگ آورند. وزیر ورزش باید مواظب باشد در دام پاره ای آموزه های غلط و ضد فرهنگی رایج عرصه ورزش گرفتار نشود.
ختم کلام اینکه ارتقا فرهنگ در کلیت جامعه از جمله ورزش با تزریق پول میسر نخواهد شد اگر شده بود با این همه مراکز فرهنگی که بودجه های هنگفتی نیز دریافت می کنند باید اوضاع فرهنگ بهتر از این می شد. حساب ورزش از این قاعده مستثنی نیست زیرا اساس تربیت جسم بر تزکیه روح استوار و فروتنی و جوانمردی دو آموزه غیر قابل انکار ورزشکاران محسوب می شود.
به قلم محمدرضا کاظمی