شاید علاقه مندان کشتی به یاد داشته باشند که طی سال های اخیر بارها در ارتباط با لزوم بازنگری در ادبیات و گفتار جاری در فدراسیون گفتیم و نوشتیم. تذکر داده بودیم فضای اجرا و عمل در فدراسیون با معیارهای مرسوم و متداول همخوانی ندارد. هشدار داده بودیم مشی و سلوک جاری در عرصه ورزش اول می تواند الگوی رفتاری ورزشکاران قرار گیرد. دریغا آن نقدهای از سر دلسوزی کوچکترین تغییری در شیوه رفتار و گفتارها ایجاد نکردو راه و رسم ورزشی که اساس آن بر پایه جوانمردی و فروننی نهاده شده راه به بیراهه کشید. قابل پیش بینی بود تبعات چنین شیوه رفتارهایی ورزشکاران و اعضای تیم های مختلف را تحت تاثیر قرار دهد اما نه حرکتی از سوی مسئولین ورزش صورت گرفت و نه تغییر نگرشی در فدراسیون ایجاد شد. با مروری به رخدادهای نامتعارف عرصه ورزش به این نتیجه می رسیم که ماجرای مختاری و اتفاقاتی که در مسابقات بین المللی ترکیه رخ داد تنها مورد از ناهنجاری های عرصه ورزش و کشتی نبوده و نیست بلکه پیش از آن و در مسابقات مختلف داخلی نیز شاهد اتفاقات ریز و درشت بسیاری بوده ایم که حکایت از بی صبری جمع قابل توجهی از ورزشکاران و روحیه پرخاشگرانه آنان دارد. بی رودربایستی باید اذعان کرد بازدهی و کارکرد کمیته های فرهنگی فدراسیون ها و دستگاه ورزش تاثیر چندانی در رسیدن به اهداف مورد نظر نداشته است. اینکه مسئولین فدراسیون و کمیته انضباطی بلافاصله مختاری را از تمام فعالیت های ورزشی تعلیق می کنند گواهی است بر این مدعا که دست اندرکاران ذیربط برنامه ای برای برون رفت از چنین مشکلاتی ندارند. بدیهی است حرکت مختاری برابر حریف کشور میزبان قابل دفاع نیست. او که تا مرحله نیمه نهایی نمایش قابل قبولی از خود ارائه و با شکست رقبای ریز و درشت از جمله کاویانی نژاد فاصله چندانی تا رسیدن به فینال نداشت با بی تدبیری برابر حریف نه چندان شناخته شده ای به نام ساری چیچک از کوره در رفت. اقدام نسنجیده ورزشکاری در سطح تیم ملی باعث شد هم مورد ضرب و شتم کشتی گیر میزبان و مربیان ترکیه قرار گیرد هم حسن رنگرز سرمربی تیم ملی به او حمله ور شود و هم از سوی کمیته انضباطی فدراسیون از ادامه فعالیت معلق گردد.
شاید بهتر بود به جای تصمیم شتابزده و تعلیق سریع مختاری، تا آمدن تیم از مسابقات صبر می کردیم، دفاعیه کشتی گیر را می شنیدیم. از نقش مربیان باخبر می شدیم و در نهایت با جمع بندی کامل تصمیم می گرفتیم. تجربه نشان داده تصمیم گیری های خلق الساعه و محروم کردن هایی از این دست که صرفا جنبه تنبیهی و محکومیت در آن نهفته است نتیجه بخش نخواهد بود.
به قلم محمدرضا کاظمی